Emir büyük yerdendi reddedemezdim , zaten dayanacak gücümde kalmamıştı . Eşyalarımı toparlamaya başladım. Sonra oturdum bir taşın üstüne yaktım sigaramı burda kaldığım sürede kendimle o kadar çok kavga etmiştim ki onları düşünüyordum. Aslında kavgam kendimle değildi merak edenim olmamasıydı . Bir evin bir kızıydım. Aile bağları güçlü olmayan bir evde büyüdüm. Anne ve babamıda kaybedince bu hayatta yalnız kaldım. Çok sosyal bir insan olmadığımdan 24 yaşında tek kalmıştım. Sigaramdan son fırtı çekip toprağa bastırdığımda daha güçlü olucam diye kendimi telkin ettim . Araç yanaştı askerler selam verip çantamı aldılar . Askeriye giderken şöfor koltuğunda oturan asker bana dönüp ;

"Komutanım affınıza sığınarak birşey söylemek istiyorum" dedi.

"Söyle ahmet" dedim .

"Komutanım siz delimisiniz o soğukta orda ne işiniz vardı."dedi

"Çok konuşma ahmet "dedim.

Bir daha ağzını açamadı. Başkası olsa çoktan başına zulüm olmuştum. Ama Ahmet'i herkes biliyordu. Saflığından konuşurdu. Çok temiz bir karadeniz çoçuğuydu . Kimse kıyamazdı ona tek suçu boş boğazdı. O yüzden herkes söylediklerini bir şekilde kaldırırdı.

Askeriyenin kapısından girdiğimizde nöbetçi asker aracı durdu. Şaşırmıştım durdurmasına ama birşey söylicek gibi duruyordu. Araca yanaştı selam verdi. "Komutanım Ali komutan sizi bekliyormuş. "Dedi. Başımla onayladım . Ahmet'te aynadan beni izlediği için onayımdan sonra devam etti. Araç askeriye kapısından içeri ilerledi. Yanaştıktan sonra komutan çağırdığı için Ahmet'e dönüp

"Çantamı bana gelmeden olan son nöbetçiye bırak " dedim

" Emredersiniz komutanım" dediğinde ben zaten çoktan yürümeye başlamıştım.

Komutanın bulunduğu bölüme doğru ilerlerken kendi kendime konuşmayı sürdürüyordum. Beni neden çağırmıştı . Büyük ihtimalle sözüne 4 gündür karşı çıktığım için azarlıcaktı. Başka ne olabilirdi zaten adsız dedim kendi kendime o kadar adsız olmuştum ki kendimle konuşurken bile adımı söylemiyordum.