4.BÖLÜM

(Geçmiş Zaman)

Verda, saatlerdir telefonlarına cevap vermeyen Poyraz için delicesine endişeleniyordu. Ne olmuştu da sevdiği adam telefonlarına bakmıyordu? Onu asla habersiz bırakmayan adamın bu büyük derin sessizliği Verda’yı delicesine korkutuyordu. Evinin önündeki kamelyada otururken kalbinin ritminin arttığını hissediyor ne kadar çaba sarf etse de kendisini sakinleştiremiyor nefes alışverişi hızlanıyordu. Elinde tuttuğu telefondan defalarca aradığı Poyraz’ın numarasına basarak tekrar aradı. Ama saatlerdir kulağına dolup taşan ses yine aradığınız numaraya ulaşılamıyor diyordu.

“Nerdesin Poyraz?” diye çaresizlik içinde kıvranırken gözlerinin içi titremeye başladı. Kolay kolay ağlamayan kız şimdi içi çıkana kadar hıçkırarak ağlamak istiyordu. O derin düşünceler içinde kıvranırken arkasından gelen “Ooo yengeciğim karadeniz de gemilerin mi battı bu ne surat?” diyen kişi arkadaşı Hale’ydi. Onun sesi ile bir anda oturduğu yerde irkildi. Arkasına dönüp baktığında Hale ona kaşlarını çatarak tedirgin bir halde hızla adımlarını ona doğru yönlendirdi. Hemen yanı başına oturarak ellerini avuçları arasına aldı.

“Verda, ne oldu? Ne bu halin? Kötü bir şey mi oldu?”

“Hale.” Dedi ondan medet umarcasına “Saatlerdir Poyraz’dan haber alamıyorum. Hiç böyle yapmazdı. Kaç haftadır görevde biliyorum ama ilk defa beni bu kadar habersiz bırakıyor. Ben…” dedi başını öne eğerek aklını gelen düşüncelerden kaçmak adına sessizliğe gömüldü.

“Ah be Verda’m, abim görse şu halini ne kadar üzülür , neden böyle yapıyorsun? O özel bir ekipte çalışıyor biliyorsun. Bu durumlara alışık olman lazım senin.”

“Ya bak sen beni anlamıyorsun, o ne olursa olsun öncesinde bana haber verirdi. Beni bu kadar habersiz bırakmazdı. Bu defa farklı Hale, hissediyorum ben, yüreğim daralıyor, kalbimin üzerinde bir el var canımı yakarcasına sıkıyor. Nefes aldırmıyor bu darlık bana. Çok büyük bir sıkıntı var içimde, korkuyorum Hale, ben babam gibi onu da kaybetmekten çok korkuyorum.”

“Şiyt! Sakın böyle konuşma Verda, abime hiç bir şey olmayacak boşuna beni de üzme kendini de korkutma. Hadi kalk tek başına burada oturma annemlerin yanına gidelim. Belki onlar bir haber almıştır da için rahatlar yengeciğim.”

“Ya Hale yenge deyip durma bak bir duyan olacak. Biliyorsun daha hiç kimsenin haberi yok. Poyraz gelince beraber açıklayacağız dedik.”

“Valla sizi de anlamış değilim, yıllardır birbirinizi seviyorsunuz ama zar zor açıldınız birbirinize şimdi de bir gizlilik bir gizlilik. Emin ol bizimkilerde sizinkiler de her şeyin farkında ama sizin açıklamanızı bekliyorlardır.”

“Biliyorlar mı?” dedi korkuyla.

“Yok be güzelim ben öyle tahmin ediyorum. Hadi gidelim annelerin yanına abimden haber alamamak senin dengelerini iyice bozdu.”

Derin bir soluk bırakan Verda “Gerçekten öyle oldu. Hadi gidelim belki onların haberi vardır Poyraz’dan.” Diyerek ayağa kalktı.

Hale arkadaşının koluna girerek onu annesi ve Ceyda teyzesinin yanına doğru eve yönlendirdi. Onlar kapının eşiğinden adım attıkları an annesi “Poyrazzz.” Diye acı için çığlık attı. Verda ve Hale duydukları feryat ile bir an adım atamaz hale geldiler. Verda’ya tanıdık gelen bu haykırış soluklarının artmasına sebep olurken elini kalbinin üzerine koydu.

“Bir şey oldu, Poyraz’ıma bir şey oldu.” Dedi sayıklar gibi.

Hale arkadaşının kolundan sürükleyerek onu da içeriye götürdü. Nurgül Hanım yere çökmüş bir haldeydi. Telefon yere düşmüş Ceyda Hanım ise onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Nurgül Hanım sürekli “Bana söylemiyorlar, kesin oğluma bir şey oldu Ceyda, şehit oldu kesin bana yalan söylüyorlar.” Diye tekrar tekrar bağırıyor yerde gözyaşı dökerken çırpınıyordu. Verda Nurgül Hanımın cümleleri ile elleriyle ansızın kulaklarını kapattı, duymak, görmek, bilmek istemiyordu. O tekrar bu acıyı yaşayacak dirayette değildi. Bir kayıp daha kaldıramazdı. Başını olumsuz anlamda sağa sola sallarken “Hayır, hayır, hayır.” Diyerek ağlamaya başladı. Sabahtan bu yana içine akıttığı gözyaşlarına şimdi engel olamıyordu. Ceyda Hanım kızının bir sinir krizi eşiğinde olduğunu fark ettiği an Hale’yi oraya yönlendirdi.

“Hale annen ile ben ilgilenirim sen hemen Verda’nın yanına git.”

“Tamam Ceyda teyze.” Derken gözyaşları sel olup akıyordu.

“Nurgül kendine gel, Mesut sana hazırlan almaya geliyorum dedi. Hastanedeymiş Poyraz. Allah korusun bir şey olmuş olsa hastaneye çağırmazlardı eve gelirlerdi. Yapma ne olursan hadi kalk kendine gel biraz toparlan. Mesut gelir şimdi hazırlanalım hastaneye gideceğiz. Hadi ahretliğim kalk bir gayret.” Diyerek onu ayağa kaldırdı. Sözleri biraz olsun su serpse de yüreğini oğlunu görmeden içi rahatlamayacaktı. Ceyda Hanım ahretliğinin elini yüzünü yıkamak için lavaboya götürürken Verda küçük bir kız çocuğu gibi yere çökmüş kulaklarını kapatmıştı. Hale onun bu halini çok iyi hatırlıyordu. Babasının defin işlemleri bitip de akşam evde onu göremeyince babasının bir daha eve gelmeyeceğini söyleyen halasına bu şekilde tepki vermişti. Şimdi ise canından çok sevdiği ile ilgili acı bir haber almamak için delicesine çırpınıyor, ölesiye korkuyordu.

“Kurbanın olayım aç şu kulaklarını Verda.” Diyerek kulaklarını açmaya onu kendine getirmeye çalışıyordu. Verda öyle güçlü kapatmıştı ki delirmiş gibi aynı cümleleri tekrar ediyordu.

“Hayır, ona bir şey olmadı.”

Hale onun şoka girdiğini anladı. Gözyaşları içinde arkadaşını suratına sert bir şekilde tokat attı. Etin ete değdiği o ses odanın içinde yankılanırken Verda’nın bir an sesi kısıldı. Sonra yana dönmüş başını arkadaşının keder için kavrulan gözleriyle buluştu.

“Hale…” dedi girdiği dünyadan kopup geri döndüğünü hissettirdi.

“Verda, gitmeliyiz. Babam gelmek üzere toparla kendini.”

“Ona bir şey olursa yaşayamam ben Hale.”

“Topla kendini, sen polis eşi olacaksın, Abim senin tek bir haberde bu şekilde yıkıldığını görse kahrolur. Ayağa kalk ve gidelim, benim abime hiçbir şey olmaz. Çünkü geride onu bekleyen delice sevdiği bir bekleyeni var. Kalk ve toparlan bir an önce.” Dedi emredercesine.

Verda arkadaşının gözyaşlarına rağmen dirayetinden güç aldı. O sırada kapının önünden gelen araba korna sesi Mesut beyin geldiğini ve acele etmeleri gerektiğini hissettirircesine defalarca korna sesi çalındı. Herkes toparlanarak hızla kapının önüne çıktı. Hemen arabaya bindiler. Araba hızla hastaneye doğru yol alırken için için ağlayan gözlere korku dolu yürekler eşlik ediyordu. Onları bekleyen kötü bir haberin varlığını delicesine korkmalarına sebep oluyordu. Ölümün kapılarını zamansız ve genç yaşta bir genci alıp gitmek için çalmasına hiçbiri hazırlıklı değildi.

GÜZZEL YORUMLARA SESSİZ KALAMAYARAK BU GECELİK SON BİR BÖLÜM DAHA YAYINLIYORUM

SİZCE YENİ BÖLÜMDE NELER OLACAK?

YORUMLARINIZI, BEĞENİLLERİNİZİ EKSİK ETMEYİN Kİ DESTEKLERİNİZ İLE TÜM BÖLÜMLER HIZLI BİR ŞEKİLDE GELSİN

ÇÜNKÜ SİZLERİN YORUM VE DESTEKLERİ SAYESİNDE MOTİVE OLARAK HIZLI YAZABİLİYORUM

TEKRAR GÖRÜŞENE DEK HOŞÇAKALIN

BU ARADA İNSTAGRAMDA ALINTILARI TAKİP ETMEK İSTERSENİZ

İNSTAGRAM ADRESİM; ozlemugurluaydin

YENİ BÖLÜMLER VE ALONTILARDAN HABERDAR OLMAK İÇİN ORADAN TAKİP EDEBİLİRSİNİZ

KEYİFLİ OKUMALAR ....