Sanem, Çınar’ın gelmeyeceğinden o kadar çok emindi ki gece otobüsüne biletini bile almış o da yetmemiş valizini bile çoktan hazırlamıştı. Zaten kısa süreli geldiğini düşünerek küçük bir el valizi ile yola çıkmıştı. Bu yalandan kız istemeler falan yeterince onun gerilmesine ve canının sıkılmasına sebep olmuştu. Çınar’ın böylesine bir olaya cesaret etmesi bile onu şaşırtmaya yetmişti. Geçmişte yaşananlar gözünde bir bir canlanırken gözleri sulanmaya başladı. Oturduğu koltuktan bir hışımla kalkıp elinin tersiyle gözlerini sildi. Aynanın karşısına geçti ve kendisine uzun uzun baktı. Babasını şüphelendirmemek için hazırlanmıştı. Aynada ki aksi onun hevesli bir gelin adayı gibi gözükmesine yetecek şıklığa sahipti. Siyah, dizlerinin üzerinde biten hafif dekolteli kayık yaka bir elbise giymişti. Makyajını abartmamış saçlarını da hafif dalgalar eşliğinde omuzlarından aşağıya serbest bırakmıştı.

“Artık bitiyor, Çınar gelmeyecek ve ben de çekip buradan gideceğim.” Dedi aynadaki yüzüne bakarak kendini inandırmaya çalışıyordu. Bu gecenin gerçekten yaşanmayacağına ve eskiye dönebileceğine inanmaya ihtiyacı vardı. Öylesine dalıp gitmişti ki odanın kapısında duran kardeşinin varlığını “Abla.” Diyen sesiyle yeni fark ediyordu. Derin bir soluk verip kardeşine baktığında ise onun gözlerinde korku dolu bakışların içinde bir o kadar da tedirginliği fark etti. Sanem gözlerini kısarak kardeşine sorgularcasına baktı.

“Hayırdır Leyla bir şey mi oldu?”

“Abla şey…” dedi sesli bir şekilde yutkunarak. Yüzü kaşınan kız kızarmasına engel olamıyordu.

“Ney Leyla ney?” dedi öfkeyle.

“Babam seni çağırıyor.” Diyerek gözlerini kaçırdı.

“Aman be kızım bunun için miydi tüm gerginliğin hadi gidelim.” Diyerek gülümsedi ve kardeşini arkasında bırakarak kapıdan dışarıya bir adım attı.

Leyla “Çınar geldi abla.” Dedi ve o an Sanem adım atmayı ansızın kesip attı. Elleri titremeye başlarken soluğu hızlandı. Başı dönmeye başlayan kızın yardımına kardeşi koşarak geldi. Sanem’in koluna girip onu odaya geri getiren kardeşi “Abla gel otur şöyle…” dedi yatağa sürükleyip onu oturttu.

Sanem iki eliyle yatağı sımsıkı tutup canı acıyana kadar yumruklarını sıktırmaya başladı. Leyla masanın üzerindeki sürahiden bir bardak su doldurup ablasına getirdiğinde Sanem içmeyeceğini belirten olumsuz anlamda bir baş işareti yaptı. Leyla huzursuz bir yüz ifadesiyle bardağı masanın üzerine yerleştirip ablasının yanına oturdu.

“Bu nasıl olur? Nasıl bir yüzsüzlüktür ben artık anlamıyorum?” dedi gözünden bir damla yaş akıp giderken hala o adi herifin gelmesine inanamıyordu.

“Abla o adam istediğini ele geçirmeden rahat etmeyecek, takıntılı herifin teki. Onu bir şekilde senden uzaklaştırmalıyız ama nasıl bilmiyorum?”

“Ben biliyorum.” Dedi ve yataktan bir hızla kalkıp odanın içinde bir ileri bir geri gitmeye başladı.

“Ne var aklında senin?”

“Ne mi var?” dedi kardeşine bakarak yapmacık bir gülüşle karşılık verdi. “O bana geçmişle geliyor ya bende ona geçmişle gideceğim. Zamanında birçok şey için geç kalmış bir adama yaptığı hataları, bana yatırdığı tüm hataları, sorumsuzluklarını, ihanetini ona sunacağım. Göze göz dişe diş Leyla, ben onun yüzünden neler çektim en iyi sen biliyorsun. Yeter artık, bu iş bu gece bitecek ve ben de gideceğim. Onun gibi bir adamı zamanında nasıl sevmişim hala kendime inanamıyorum. Şerefsizi nasıl sokmuşum hayatıma aşkından kör olan gözüme ben…”

“Abla, tamam biraz sakin ol.” Diyerek ayağa kalktı. Ablasının yanına gidip ellerinden tuttu. Gözlerinin içine baktı. “Bu günleri de atlatacağız. O heriften de kurtulacağız. Sen yeter ki sağlam dur abla, sen o eski çocukça seven, onun söylediği yalanlara kanan kız değilsin. Hatalar yaptı, hatalar yapmana sebep oldu ama bitti gitti. Şimdi dik durma ve o herifi hayatından sonsuza kadar def etme zamanı. Boşalt içindeki tüm zehri bırak o zehirlensin artık.” Dedi. İki kardeş birbirine sımsıkı sarıldı. Bu gece çok uzun ve zorlu olacaktı. Hiçbir şey onu Çınar ile evlendiremezdi. Belki de çok erken ve çok büyük konuşuyordu. Kim bilir?