“Tüm affedemediğiniz insanlara…”

TANITIM

“Sonu güzel bitecek zorlu bir sevdaydı bizimkisi ama sen yarı yolda bıraktın beni…”

***

“Canıma battın be adam… Acımadan ölesiye acıttın.”

***

“Senin çorak gönlünde ben boşuna bahar yaratmaya çalışmışım.”

***

“Sen gönlüme garazmışsın? Ama benim haberim yokmuş. Bilememişim. Görememişim. O kadar aptalmışım ki fark edememişim. Senin şerefsizliğini göremeyen bana da yazıklar olsun.”

***

“Kalbime vaatler vermeyi bırak artık. Beni dinlemeyen yüreğime, senin sözlerin mi tesir edecek sanıyorsun?”

***

“Yarım yamalak sevdin sen beni, ben tamamlamaya çalıştıkça sen eksilttin beni, ben yetişmeye çalıştıkça sen azalttın beni. Yetemedim, yetişemedim, ne sana ne de bitip tükenmek bilmeyen ardına saklandığın bahanelere.”

***

“Sen bana aşkı değil zehir gibi bir vedayı layık gördün. Şimdi karşıma çıkmış olsan da, ben geri döndüm affet desen de, dünyaları önüme sersen de son nefesimi verene kadar SENİ AFFETMEYECEĞİM. Hesabımı bu dünyada görmeyeceğim. İki elim iki cihanda da yakanda olacak, diğer tarafta kalbime yaşattığın acıların bedelini en ağır şekilde sana ödeteceğim.”

***

Çınar ve Sanem… İlk aşklarıydı birbirlerinin, sevda dediler hissettiklerine, tutundular delicesine birbirlerine, o andan itibaren ikisinin de gözleri aşkla parlamıştı. Ama zamansızdı belki de yaşadıkları çok geçmeden gelişen olaylar yollarını birbirinden ayırdı. Kız çekip gitti, erkek karşına çıkıp “Suçsuz olduğumu ispatlayacağım.” dedi. Ne kız geri döndü ne çocuk karşısına bir daha çıkmaya cesaret etti. Ta ki o geceye kadar… Ta ki Çınar’ın tekrar Sanem’in karşısına yıllar sonra çıkıp “Beni Affet” dediği ana kadar… Sonra ne mi oldu? Bakalım neler oldu?