İnsan çocukluğunda anne babasından ne gördüyse onu uygular derler. Sizce de bu söz doğru mu? Bir çocuk anne babasından sevgi, şefkat, merhamet veya iylik görse, bu çocuk "Bende çocuğuma böyle davrancam" der. Çocuğumu sevgi ile büyütüp gelecekte gülümseyerek hatırlayacağı anılar bırakmak ister. Ama o çocuk bunun tam tersini yaşasaydı nolur du? Bende çocuğuma böyle davrancam mı derdi sizce? Çocukluğu acı, mutsuzluk, şiddetle geçen bi çocuğun ilk sözü "Ben böyle olmicam" olurdu. Peki hiç birini yaşamamış bir çoçuk ne derdi? O çocuk çevresinden gördü şeyler le tanımlardı, ama oda çocuğuna çok güzel şeyler yaşatmak isterdi. Kendisinin yaşamak isteyip yaşayamadığını yaşatmak isterdi.

Ben kendimi bildim bileli acının içinde doğmuşdum. Dünya ya gözümü ilk açtığimda herkese büyük bir acı yaşatmıştım. İlk gördüğüm yüzse 18 yılımı geçireceğim yurdun müdürüydü. Allah dünya ya bir can verirken bir can almıştı, annemdi. Kokusunu, yüzünü, sesini, herşeyini merak ettiğim bir kadını almıştı. Hayatımda sadece iki kere babamı görmüştüm, ilki 8. Yaş doğum günümdeydi Müdüre Hanımın ısrarı ile gelmişti. Keşke gelmeseydi bana o gün sadece "Seni nüfüsümdan sildirceğim, senin gibi bı kızın babalığını yapamam" demişti sonra gitmişti. O günden sonra hiç bişey iyi olmamiştı, herşeyden herkesten uzaklaşmiş kendi dünyama çekilmiştim. Orta okula Asel ile tanışmışık 1 yıl boyunca Asel' e de mesafeliydim yıllar geçtikçe tek dostum Asel olmuştu kardeşimdi. Asel beni abisi ile tanıştırmışdı, Bora abi de bana abi olmuştu bu dünya da tek ailem Asel, Bora abi ve Bora abinin eşiydi. 18 yaşına geldiğimde yurttan ayrılcaktim, o gece yurttaki herkes ile vedalaşıyodum bi kız yanıma gelip Müdüre Hanımın beni odasında beklediğini söylemişti. Odaya gittiğimde karşimda babam vardı, yıllardır karşılaşmadığım babam. "Umutla beni kabullendi" diye düsünmüştüm böyle düşünmek büyük bı aptallıkdı. O gece herşeyi anlatıp hayatımı bi kez daha alt üst etmişti, giderken söylediği tek şey "Hiç kimse babasının sevmediği kızı sevmez" olmuştu. Çok doğruydu kimse sevmemişti beni, o günden sonra psikolojik tedavi almaya başlamıştım tekrar ilaçlar kullanmıştım ama hepsi bi hiçti şu an çok saçma gelebilir ama psikolojik sorunlarım olmasına rağmen psikoloji okuyup çocuk psikoloğu olmuştum. Kendi sorunlarımdan uzaklaşmak için, ben kendimi hiçe sayardım, hep ikinci planda tutardım kendimi çünku kendimi sevmezdim kendisini sevmeyen birisi neden kendisi ile ilgilensin ki.