Hikayeye başlamadan önce kalp koyun lütfen...

Kaç saatir bu enkazın altındayız hiç bir fikrim yok tek bildiğim artık nefes alamıyor oluşum. Nefesimin sıklaştığını anladığımda sol elimde tutuğum astım ilacımı hemen dudaklarıma yaklaştırdım. Spreyi sıktığımda içinde hiç bir şey olmadığını anladım astım ilacım bitmişti normal hayatta bile günde bir kaç kez sıkıyorken şimdi burada ilacım olmadan ne yapacaktım ne kadar dayanacaktım.

Nefes alamadığımdan ağzımdan bir hıçkırık kaçtı ve onunla birlikte onun adını söyledim "Murat" nefes alamadığım için daha çok ağlamaya başladım o sırada Murat 'ın bana seslendiğini duydum "Mihriban güzelim ne oldu neden ağlıyorsun bir yerine bir şey mi oldu?" zar zor nefesimi azda olsa kontrol altına alıp onunla konuştum "Murat iyim bir yerime bir şey olmadı ama astım... astım ilacım bitti şimdi ne yapıcam?"

Murat ' ta sustu cevap vermedi bana çünkü o da biliyordu astım ilacım olmadan burada daha fazla kalamazdım.

EVET YENİ BİR KURGUYLA KARŞINIZDAYIM

OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN

SEVİLİYORSUNUZ:):):)