Baya bir yol yürüdük ama bir çıkış bulamamıştık.

"Olmuyor olmuyor kurtulamıyoruz! "

Elif "lütfen umudunu kaybetme lütfen bak dayanacak gücüm kalmadı benim, sende yapma! "

Artık yürümekte zorluk çekiyorduk, pes edip olduğumuz yere çöktük. Katil haklıydı buradan kurtuluş yoktu belkide, kendimi çok halsiz, yorgun hissediyordum hem de çok üşüyordum kan kaybı yüzünden. Elif'e baktığımda yerde baygın bir şekilde yatıyordu.

Elif'in yanına uzandım, elini sıkıca tutup gözlerimi yumuyordum ki yakınlardan gelen araba sesleriyle irkildim.

Sesleri tekrar dinlediğimde yakınlarda bir yerden geldiğini anlamıştım. Evet duyuyordum yola yakın bir yerdeydik.

Bu Tanrının mucize olmalıydı, tam vazgeçmişken kendimizi ölümün soğuk kollarına bırakacakken, bir kurtuluş yolu göstermişti bize.

"Elif kalk! Kendine gel kurtulacaz, yakınlardan araba sesi geliyor! "

Elif "yapamam, çok yorgunum. "

"Elif lütfen kalk kurtulacaz sadece biraz daha yürümeliyiz! "

Elif "yapamam, sen git ben çok yorgunum, çok üşüyorum . "

"Seni burada bırakmayacam "diyerek kaldırmaya çalıştım. Benden destek alıp ayağa kalktı, bana yaslanarak yürümeye başladı. Bir elimle yaramı diğer elimle de Elif'in belini kavramıştım. Beraber yürümeye devam ettik, artık arabaların farlarından yayılan ışığıda görebiliyordum.

" Az kaldı dayan, varmak üzereyiz, biraz daha dayan benim için lütfen! "

Yol kenarına varmamızla Elif yere yığıldı, gücü tükenmişti.Ben ise kalan gücüm ile ,geçen arabaları durdurmaya çalışıyordum.

Tam yere yığılıyordum ki bende, önümüzde siyah bir araba durdu."Yardım edin lütfen yardım! "Demem ile daha fazla direnemeyip,kendimi yere bıraktım, ayaklarım artık daha fazla taşıyamıyordu bedenimi, göz kapaklarım kapanmamak için ne kadar dirense de, onlarda pes edip bir daha hiç açılmayacakmış gibi kapandılar.

Gözlerimi açmaya bile gücüm kalmamıştı, sadece duran arabadakilerin" yaşıyorlarmı "diye seslenişlerini duyabiliyordum.