EVVEL-İ VUSLAT

Ey dilber-i cânân, gül-i nâzenîn,

Rûy-ı cemâlinle nûrlandı zemin.

Evvel-i vuslatda titrerdi tenim,

Bir bakışınla tutuştu derûn-ı benîm.

Leblerinde mest-i hayâl bir tebessüm,

Gözlerinde hâlâ sır-ı cünûn, remz-i esrâr.

Yâre düşen kalbim, rûhum perîşân,

Bir selâmınla buldu iksir-i karâr.

Evvel-i didârın ânında,

Sükûtun konuştu, kelâm sustu.

Zaman dondu, felek büküldü,

Sadece gözlerin gönlüme dokundu.

Nazarınla doldu semâ-yı gönlüm,

Sîneme sığmaz oldu muhabbetin.

Bir nefeslik vuslat, bin asra bedel,

Zikrimde sen, her demde senin hayâlin.

Ey yâr-i beyâz-ten, yâ şûh-ı mecnûn,

Tenhâ gecelerde yâdınla yanar gönül.

Evvel-i vuslatın hâlâ kalbimdedir,

Sanki o gün hâlâ gözlerimdedir.

Gül-i ra’nâsın sen, ben bülbül-i zâr,

Nefesinle yeşerir bahâr,

Gözlerinden dökülen her nûr,

Kalbimin mihverinde bir tâc-ı ikrâr.

Ah o ân-ı likâ, o evvel-i vuslat,

Cihân durdu, nefes sustu,

Bir ben vardım, bir sen vardın,

Bir de aşkın ezelî kokusu...