Kalbimin En Derîni (Eski Tükçe)

Esmâ’ma…

Ben seni,

Kalbimin en derûnundan seviyorum ey Esmâm.

Ne sathî bir hevâ,

Ne de ânlık bir hiss-i nâmerd bu…

Bu, gönlümün en sükûtgûşesinde açan bir sevda-i nâzenîn.

Gamzene düşen her tebessümde,

Nigâhında saklı o huzurda,

Ve sadânda gizlenen o tatlı sükûnda,

Ben seni her defa-yı vuslatta yeniden bulurum.

Ol mahal var ya…

Kalbimin en mestûr köşesi,

Ki kimseler bilmez,

Yalnız senin dokunduğun o mahrem yeri,

Sana ebediyyen tahsîs eyledim.

Bir ömür bâkî oldukça,

Sana mensûb olmakla iftihâr edeceğim.

Zîrâ ben seni,

Kalbimin en derûnundan

Ve en pâk niyyetimle seviyorum ey cân-ı Esmâm.