Meftûn-ı Cânın Oldum

Ey cânân-ı dilber, nûr-ı cemâlinle mestim,

Her nefeste adınla yanar gönlüm destim.

Leblerinde gül, gözlerinde bahâr,

Seviyorum seni, ey ömrümün ikrâr.

Rûy-i zemîn sana secde eder sanki,

Gamzen bir âlem, nazın bir cihan.

Bir tebessümünle âlem güler,

Bir suskunluğunla solar zaman.

Kalbim ki bir harâbe idi evvel,

Sen geldin de nûr ile doldu o mâvel.

Her gece duâda, zikrinde adın,

Seviyorum seni, ey nûr-ı cânânım.

Zülfünden savrulan her tel, bir duâ,

Kokusunda mest olur gönlüm her defâ.

Bir dokunuşunla çözülen bin sır,

Bir bakışınla sustu bütün feryâdım.

Ey melek-sîret, nâzenin yârim,

Sensiz geçen her dem bana hicrân.

Aşkınla doldu şu fânî cihan,

Seviyorum seni, ey ebedî sultân.

Sinesinde karar kılam derd-i aşkınla,

Her zerrenle mecnûn olurum sabah akşam.

Gözlerin mi Kevser, yoksa cennet mi bilmem,

Lâkin her hâlinle ben sana hayrânım.

Ey dil-i yârim, âlemde bir sen varsın,

Sözümde, duâmda, her hâlimde senin adın.

Seviyorum seni, lâf ile değil,

Cân ile, gönül ile, bütün varlığımla inan.