Mâşûkun İçin Âşık Ne Etmez?

Ey mâşûk-ı dilberim, gözlerinin sevdâsı gönlümde ser-nigûn bir firkat iken,
Bilmez misin ki âşık, uğrunda deryâlar geçer, cümle gamı bir nefeste siler iken?

Saçlarının savtına rüzgârlar secde eyler, ben bî-çâre ise her telinde esîr olurum;
Gamzen ki bir kenz-i letafet, bir tebessümünle devr-i âlemi unutur, sana meftûn olurum.

Ey serv-i revânım, yürüyüşünde âfet var, nazarında bir bahârın latîf sedâsı;
Her adımında gönlümün kal‘ası yıkılır, aşkınla yanar içimin bütün binâsı.

Âh ki, dudağının gül-bergine bir nefes değse idi;
Bütün cihânı ser-mest eylerdi o feyz, o lütf-ı bî-nihâye beni dahi hâle getire idi.

Geceler ki sensiz küfr-i karanlık, sabahlar ise vuslatının nûruna muhtaçtır;
Adınla uyanır bu gönül, hayalinle uyur, çünkü aşkın, kalbimde müebbeddir; ebed-müddettir.

Uğrunda yollar çiğnerim, zindânlar açsam dahi vuslatın tek murâdımdır;
Âşık ne etmez mâşûku için? Cânını cânânına armağan etmek dahi işin evlâsıdır.

Ey yâr-i muhabbetim, bil ki kalemim seni yazdıkça ömrüm uzar, yazmadıkça gönlüm ah-u zâr olur;
Aşkınla nefes alan bu gönül, sensiz her dem mahzun, seninle her lahza bahâr olur.

Gözün gözümde bir ayine-i nurdur, tenin tenimde bir pür-safâyı aktarır;
Vuslatınla yanıp kül olsam dahi, küllerimden yine sana pervâne doğar, yine sana akar.

Ey canımın cânı, bil ki aşkın bir hükm-i ferman, gönlüme kazınmış bir takdir-i ilâhîdir;
Mâşûkun için âşık ne etmez? Sensiz yazı yazmaz, nefes almaz, dünyâda bir lahza bile râhî değildir.