Ruh-u Revanım (Eski Türkçe)

Ey ruh-u revanım, nûr-ı nigâhım,

Gözlerinle açar gönlümde sabahım.

Leblerin gül-i handân, sesin âheste nâğme,

Teninde saklı cennet, gönlümde bâhâr-ı hâme.

Ne vakit yâd-ı cemâlin düşer gönlüme,

Sükût eder cümle kelâm, yalnız aşk söyler dilime.

Gamzelerin kevser, tebessümün rahmet,

Sana her bakışımda ebedî bir niyaz gizletir niyet.

Ey dilrübâ, ey mecnûn gönlümün rehane hasnam,

Seninle doğar içimde her sabahın sabahı.

Bir tutam saçın düşse ömrümün rüzgârına,

Kokunla sarhoş olur vakit, tabii olur zamâna.

Tenin beyaz, nazarında nur,

Gözlerin karanlık gecelerde duru bir huzur.

Bir tebessümünle âlem susar,

Kalbim, isminde yanan bir kandil gibi yanar.

Ey yârim, ey vuslatı rü’yâma sığmayan,

Sensiz her nefes bir hicran, bir feryâd-ı pinhân.

Gel, gamzenden süzülen ışıkla dokun kalbime,

Ki ben her zerremle seninleyim, ruh-u payidar.

Zira ben, sana yazılmış bir beyit gibiyim,

Her harfimde senin nûrunu giyinmişim.

Aşkınla yoğrulmuş kalemim,

Ve her dîzemde — yalnız senin ismin gizlidir, ey ruh-u revanım…