Bir gün tahayyül ederim ki;
Bir sonbahar mevsiminde..
Sararmış yaprakların döküldüğü ormanda...
Kahverengimsi gözlerimizin birbirine değdiği...
Ellerimizin birbiri ile buluştuğu o anda...
Ansızın dudaklarımdan o son cümle döküldüğü andır ki,
İşte o an sen & ben hiç olmadığımız kadar mutlu olduğumuzu düşledim her zaman.



Bilirim ki bana son bir şans verdiğini.
Umarım senin için tahayyül ettiğim bu düşüncem sükut-u hayale uğramaz.
sen bu tahayyülümden her ne kadar bi'haber olsan da...
Sen ve ben bir bütün elma gibiyiz haddızatında.
Fakat şu bir gerçektir ki;
Sana olan sevgim her ne kadar büyüsede...
Seni sevdiğim şu gariban hayatımdan olan tek gerçek.


Ben her vakit seni böyle düşledim. Peki sen beni nasıl düşledin?
Bilinmeyen ey sevgili!