Gözyaşlarımı tutmayı öğrendiğim gün bir çocuktum. Yedi yaşımdaydım. Şimdi ise çok değişen bir şey yoktu. Sonuçta yeni yeni on sekiz yaşıma basıp yetişkin olmuştum. Ama bende bir eksik olduğunu düşündüğüm bir şey vardı: Kendi kararlarımı veremiyordum. Bir anda gelen kasılmalarla öğürmeye başladım ilk başta kustuğumu zannetmiştim ama yanılmıştım. burnumdan ve ağzımda yeniden fışkıran kanlar kurumuş kan lekelerini ıslattı. Ve ciğerimi delip geçen bir acı zihnimi esir alıp nefes almamı zorlaştırmıştı. Ama bu sefer tektim. ve yapabileceğim hiç bir şeyim yoktu çünkü ayaklarım yerinden zar zor kıpırdıyordu ancak yerde sürünebilirdim. fakat sürünmek ölmemek tek yapılabilecek şey olduğu için sürünerek koridora çıktım ve kıpırdayamadım, İstesemde kıpırdayamazdım. Zaten kuvvetli bir öksürük ve kan dikkat çekmek için yeterliydi. ve wilsonlar kapıyı açtıklarında gördükleri karşısında şok oldular fakat kardeşler oracıkta ikiye ayrıldı: birisi beni doktorun yanına taşıyordu diğeri ise ağllamaklı gözlerle orada kaldı. Gray beni odaya taşıdı ve doktor çağırıp aceleyle abisinin yanına koşturdu. Hla devam eden öksürüğüm ve burnumdan ağızımla birlik olup akan kan nefes almamı mümkün olduğunca zorlaştırıyordu. Aslına bakarsak gözümden çıkan yaşlar ise durumu hiç ama hiç kolaylaştırmıyordu. Son gördüğüm ise gray ve varisti.

***

Çok uyumamıştım söylediklerine göre. Astım ve koah başlangıcı yüzünden olmuş tüm bunlar bir de stres kaynaklıymış.