Bir kaç saattir yerde oturmuş öylece duruyordum. kalbim ve beynim çok ayrı şeyler söylüyordu.

'Alıştın, Sarah ilk defa alıştın. Onlardan sonra.'

'Yapmamalıydın, Sevgi Sarah sevgi. Sevgi pişmanlıktır.'

'Sevmek ve alışmak benimde hakkım.'

'Yalnız kalmak istemiyorum.'

'Yalnız kalmalısın eğer kendini şu kadarcık seviyorsan, burayı terk et! terk et.'

'Lütfen. bu sefer bırakmak istemiyorum. Ona alıştım.'

Alışmamalıydım. Bir hayalet gibi süzülerek odadan çıktım. Yapmamalıydım. Sevgi pişmanlıktı. Hava kalbim gibi çatırdadı ve ağlamaya başladı. Dışarı çıkmıştım. Yağmur beni çok rahatlatırdı her zaman. Kimse onu yeni tanımamasına rağmen ağlamıyor, Ya da en azından üzülmüyor muydu? Göğsüm sıkıştı ve içimi çeke çeke yere oturup ağladım. Herkes Gider miydi? Evet dedi beynim gider. Sarah sadece anıların ve sen kalırsın, Bir de pişmanlık, ağırlık ve unutmak. En son sadece bir çığlık attım. Her şeye karşılık olarak sadece bir çığlık. Tek bir çığlık.