Helloo yeni bölümle karşınızdayım oy vermeyi unutmayınnn

Günler önce bana ailem bildiğim insanların beni kandırdıklarını gerçek ailem olmadıklarını söyleseler gülüp geçerdim.

Ama şu an olduğum konuma bakıyorum da hiç gülünecek bir halde değilim Neslihan hanım ve diğerleri bana öyle bir sarılmışlardı ki şu an nefes bile alamıyordum resmen.

Bana bir tek Karam sarılmamıştı o da salonun ortasında kalmış şaşkın şaşkın ailesine bakıyordu artık karana nasıl baktıysam bir anda kaşlarını çatıp ailesine bağırdı.

"Ben size biraz önce ne dedim siz ne yapıyorsunuz kız tedirgin demedin mi niye ona korkutuyorsunuz"

Vay be bu benim saatler önce konuştuğum adam mıydı benim yanımda kedi olan adam ailesinin yanında aslana dönmüştü resmen.

Öyle bir bağırmıştı ki herkes bir anda benden ayrıldı Neslihan hanım gözlerinde korkuyla bana bakıyordu.

"Kızım biz gerçekten çok özür dileriz korkuttuk mu seni bir anda seni görünce dayanamadık özür dileriz iyi misin "

Neslihan hanıma bakıp zorlukla gülümsedim kadının gözlerinde korku vardı sanki ben onlara kızsam oturup ağlayacaktı onun bu hali içimi titreti resmen.

"İyiyim"

​​​​ Karan yanıma gelip elimi tuttu beni koltukların olduğu yönü ilerletip oturtturdu kendisi de yanıma oturdu.

Diğerleri hala ayaktaydı ve bana bakıyorlardı oturduğum yerden rahasızca kıpırdadım pür dikkat bana bakıyorlardı bu gerçekten çok rahatsız ediyordu.

Karahan benim bu halimi anlamış olacak ki ailesine döndü ve tekrar o gür sesini herkese duyurdu.

"Anne baba oturun artık ve yeşim'e bakmayı kesin korkutuyorsunuz"

Aslında korkmuyordum sadece tanımadığım insanlarla aynı ortamda olmak biraz tuhaf hissettiriyord.

Karanın sesinden sonra herkes bir yere oturup dikkatle bana bakmaya başladılar hayır anlamıyorum niye bu kadar dikkatli bakıyorlar ki yüzümde falan bir şey mi vardı o aptal iki sivilceyi kapattığıma eminim.

Karına döndüm"yüzüme bir baksana kapattığım iki sivilce belli oluyor mu"

Karam bunu dememi beklemiyor olacak ki duraksadı sonra kendini toplayıp soruma cevap verdi.

"Hayır yüzünde hiçbir şey yok çok güzel gözüküyorsun"

İltifat ama hoşuma gitmişti bu adam bir kızla nasıl konuşulacağını iyi biliyordu.

"Neden o zaman bana tuhaf tuhaf bakıyorlar"

"Çünkü seni görmek uyuşturucu gibi bir şey insanı öyle bir etkisi altına alıyorsun ki sana bakmaktan kendilerini alıkoyamıyorlar"

"Siz ne konuşuyorsunuz fısır fısır bize de söyleyin biz de konuşalım hem toplum içinde fısıltayarak konuşmak ayıp ayıp "

Sesin geldiği tarafa kafamı çevirip baktığımda benden iki üç yaş büyük kumral mavi gözlü bir genç vardı karşımda sesi o kadar güzeldi ki aşırı hoşuma gitmişti bana olan bakışı sanki bi kedi yavrusuna bakar gibi bakıyordu .

Ona baktığımı fark edince çapkınca sırıttı ve göz kırpıp konuşma başladı.

"Bak güzellik ben Barlas bu ailenin en yakışıklısı benim senin de hem çok sevdiğin hem de en yakışıklı abim benim"

Anlaşılan bu ailenin en eğlencelisi Barlas 'tı konuşma şekli ve hal hareketleri tam bir şebeğe benziyordu.

Barlasın sağında ve solunda oturan ikiz olduklarını tahmin etiğim genç adamlar aynı anda barlas'ın kafasına vurdular.

"Demek ailenin en yakışıklısı sensin "

"Demek Yeşim en çok seni seviyor "

Barlas abilerinin vurduğu kafasını elleriyle ovalayıp kızgınca abilerine döndü.

"Ne o yoksa kıskandınız mı"

Balasın alayla abilerine bakıp konuşması onları daha da sinirlendirmişti.

İkizler tam konuşacakken onların konuşmasına başka bir ses engelledi.

"Kesin tantanayı ailenin en yakışıklısı da benim yeşim'in en sevdiği abisi de"

Karandan küçük olduğunu tahmin ettiğin adamın sesini duyunca hem ikizler hem de Barlas sustu. Ama susması iki saniye falan sürdü herkes bir anda birbirine laf sokmaya başladı herkes benim en çok kendisini sevdiğimi söyleyip birbirleriyle laf dalaşı'na girdiler

Benim anlamadığım noktaysa ben daha hiçbirini tanımıyordum bunlar benim hangisini daha çok sevdiğimi tartışıyorlardı.

Bu karmaşanın ortasında Neslihan hanım ile göz göze geldim yüzünde hafif bir tebessümle beni izliyordu .

Ben bu kadını her gördüğümde içimde tarif edilemez bir duygu oluyordu karnıma kramplar giriyordu.

O kadar çok ses vardı ki başım ağrılar girmiştir resmen ben bunlara beş dakika dayanamıyorum Bir de aynı evde yaşasam kim bilir neler olur acaba bunlarla aynı evde kalma fikrini bir daha mı düşünsem.

Daha fazla dayanamayıp bağırdım.

"Ay yeter be başım ağrılar girdi sizin yüzünüzün bir susun"

Ortalık bir anda sessizleşti herkes kavga etmeyi bırakıp sesizce oturmaya başladı Akif bey bir anda alkış çalmaya başladı.

"Tebrik ederim seni kızım benim otuz yılda yapamadığımı iki dakikada yaptın ya helal olsun sana biz seninle bu haytaları iki günde adam ederiz"

Akif Bey'in bu dediğine abi tayfası bozulurken Neslihan hanım kocasına ters ters bakıp yanındaki yastıkla vurdu.

"Akif oğullarıma laf yok"

Akif bey Neslihan hanım'a bakın bakın bakıp.

"Otuz yıldır zaten laf söyletmiyorsun neslim"

Akif bey sonra bana döndü.

"Kızım bu annen var ya oğullarının asla laf söyletmez "

Neslihan hanım Akif Bey'in bu dediğine kınayarak baktı sonra bana döndü.

"Sen inanma kızım bu babana"

"Bana değilde kime inanıcak neslim"

"Ben sana inandımda ne oldu kızım inanınca ne olucak "

"Aradan otuzbeş yıl geçti be hatun halamı aynı konu"

O kadar tatlı tartışıyorlardı ki sanırsın genç aşıkladı.

Hiç kimse anne ve babasının kavgasını müdahale etmiyordu eğer ben de müdahale etmezsen bu kavga böyle akşama kadar sürerdi.

"Neslihan hanım"

​​​​​​Neslihan hanım Akif bey ile kavga etmeyi bırakıp bana döndü.

"Efendim kızım "

"Ben buraya sizden özür dilemek için gelmiştim"

"Özür mü sen benden benden neden özür dileyeceksinki sen ne yaptın ki kızım"

"Şey geçen gün hastanede hiçbir şey söylemeden çekip gitmiştim bu yaptığımı yanlış olduğunu sonradan anladım siz de o gün rahatlamışsınız benim yüzünden oldu o yüzden sizden özür dilerim"

Neslihan Hanım'ın bir anda gözleri doldu zorlukla gülümsedi.

"Önemli değil kızım hem sen bizi tanımıyordun ben de olsam tanımadım insanlara karşı öyle oldum"

Yalan söylüyordu tanımadığı insan olsa bile Neslihan hanım öyle bir şey yapmazdı bunu hal ve hareketlerinden anlayabiliyordum çok saf ve iyi niyetliydi.

"Ben yine de özür dilerim Neslihan hanım"

"Önemli değil kızım"

"Ben çok acıktım anne yiyecek bir şeyler yok mu"

Neslihan hanım bakınca bir nefes verip barlasa döndü.

"Oğlum sen ne zaman duydun ki zaten"

"Aşk olsun anne yediğim iki lokmayı mı sayıyorsun"

"Oğlum keşke iki lokma yesen"

​​​​​"tamam anne oğlun açık kalsın anne bir daha yemek yemeyeyim ben anne"

Barlas yalandan ağlamaya başlayınca ikizler yine onun kafasına vurdu 'lar .

Bu sefer set vurmuş olucaklarki Barlas bağrıp ayağa kalktı .

"Ya yeter ya ben bu sizden hep şiddet görüyorum ama yakışıklı yüzüme zarar veriyosunuz "

Güya ben bunlarla tanışmaya gelmiştim ama daha adlarını bile bilmiyorken sanki ben yıllardır bu ailenin içindeymişim gibi davranıyorlardı.

Yıllar önce öldüğünü bildikleri benimle tanışalı on dakika olmamış da yıllardır bu ailede büyümüşüm gibi davranıyorlardı.

"Kes artık zevzekliyi Barlas "

​​​​​ Akif Bey'in sesini duymamla düşüncelerinden sıyrıldım.

Barlas Akif Bey'in sesini duyunca ikizlerin yanına tekrar oturdu Akif bey bana bakıp gülümsedi ve konuşmaya başladı.

"Abilerini hep böyledir kızım alışmsya başlarsan iyi olur ben alıştım sen alışırsın şimdi tanışalım mı"

"Olur"

Olur dememle Neslihan hanım Akif bey'den önce davranıp herkesi bana tek tek tanıtmaya başladı.

"Bak bu en büyük abin Karan şirketleri var onlarla ilgileniyor 29 yaşında ve hala bekar"

Şirketlerimi var neden bukadar zengin oldukları beli.

Neslihan hanım bu sefer benim çaprazımda oturan siyah saçlı mavi gözlü bayağı yakışıklı olan abiyi tanıtmaya başladı.

"Bu da ikinci abin Cihan 27 yaşında baban ve Karan abine şirketlerinde yardım ediyor ve o da bekar"

Neslihan hanım sonra ikizlere döndü.

"Bunlar da 3 ve 4 abilerin Mert ve Murat 25 yaşındalar Mert psikolog Murat doktor ve onlarda bekar"

​​​​​Neslihan hanım bu sefer barlas'a döndü.

"Ve son olarak abin Barlas 20 yaşında mimarlık okuyor dabiki oda bekar "

Neslihan hanım bu sefer bakışlarını tekli koltukta oturan cocuğa çevirdi geldiğimden beli hiç konuşmamıştı sesiz sesiz oturup ailesini izlemişti .

"Ve buda kardeşin Can ailemizin en küçük ferdi on beş yaşında lise ikiye gidiyor "

Hepsine bakıp gülümsedim.

"Hepinizle tanıştığıma memnun oldum "

Barlas merakla bana bakıyordu sormak istediği birşey vardı ama çekiniyordu anlaşılan . Daha fazla dayanamayıp soru sormaya başladı.

"Ee güzelik biraz sen bahset kendinden ne seversin ne okuyorsun en sevdiğin renk ne . Bahset biraz kendinden "

​​​​​​Tek nefeste ne kadarda çok soru sormuştu bu ya derin bir nefes aldım ve sorduğu soruları cevaplamaya başladım.

"Aslında anlatılcak pek bişey yok on yedi yaşındayım en sevdiğim renk siyah futbol oynamayı ve izlemeyi severim üniversite üç oğrencisiyim bilgisayar mühendisliği okuyorum "

Barlas bir anda kah kaha atmaya başladı .

"Üniversite üç mü kızım ben dah ikinci sınıftayım sen nasıl üç oluyorsun daha on yedi yaşındasın"

"Yaş meselesi diğil zaten zeka meselesi "

Bu dediğime Barlas fena halde bozulurken diğer her kes kahkahalarla gülmeye başladılar .

Herkes gülerken ben yavaşça ayağa kalktım benim kalktığımı fark eden herkes gülmeyi bırakıp ayağa kalktılar herkes merakla bana bakıyordu .

"Benim artık gitmem gerek akşam uçağım var valiz falan hazırlamam gerek "

"İstanbulamı dönüyorsun "

"Ne zaman uçağın "

"Kaçta gidiyorsun "

"Ben eve bırakırım seni "

"Bizimle kalıcakmısın "

Herkes ayrı ayrı sorular soruyordu ben bunlarla nasıl baş edicektim anlamıyorum .

"Öncelikle sizinle kalıcağım zaten iştanbulda okuyorum o yüzden size bir şans vericeğim . Şimdi gitmem lazım İstanbul'da haberleşiriz. Uçağımsa saat dokuzda ve beni kimsenin bırakmasına gerek yok ben kendim giderim "

Sözümü bitirip gidicektim ki Neslihan hanım bana sarıldı o kadar sıkı sarılıyorduki sanki hiç bırakmak istemiyordu.

"Teşekür ederim kızım bana dünyaları verdin "

Benden ayrıldı ve yanaklarımı öptü gözleri doldu doluydu .

Neslihan hanım gülümsedim.

"Sonra görüşürüz "

Son kez herkese bakıp odadan çıktım bakalım şimdi ne olucaktı istanbulda beni neler bekliyordu .

Bölüm sonu oy vermeyi unutmayınn sonraki bölüm görüşürüzz