Ahsen Nevra Çetin

18 yaşında

Bir abisi var.

Anne, baba, abi asker

Bakıcılarla büyüdü. Anne babasını ve abisini sadece görevden dönünce görebiliyor.

İki ay öncesine kadar özgeçmişim böyleydi. Ama artık değil. Artık görevden gelince geç geldi diye trip atabileceğim bir babam , evi toplamadım diye kızan bir annem yok. Artık anne baba mesleğini sorduklarında asker yerine şehit diyeceğim çünkü onlar hayallerine kavuştu çünkü onlar artık en kutsal yerde. Üzülmüyorum çünkü onlar mutlular. Onlar şehit olunca ben son senemde olduğum için okulumun yurduna geçtim. Evde kalamazdım artık abim Hakkari' de görev yaptığı için onunla da kalamazdım. Neyse bu kadar hüzün yeter ben askeri tıp istiyorum.Ve tabi ki mezuna kalacağım gram bakmadığım derslerim arkamdan ağlayan yks puanım okulda kalmiyim diye girdiğim yazılılarım berbat durumda. Neyse ki artık çok ta kafaya takmaya gerek yok çünkü hepsi bitti.

Camdan bakınca sonunda beklediğim Hakkari yazısını gördüm. Hiç cimri olmayan gönlü daima bol olan abim uçak yerine otobüse bilet aldığı için yol bitmek bilmedi. Hayır yanımdaki teyze iki de bir kıyafetime bakıp tövbe estağfurullah çekmese önümdeki amca ağzını şapırdatarak yemek yemese ben otobüse de razıydım ama artık dövsen binmem. Otobüs durduğunda inmek için ayağa kalkınca eteğimin boyunu gören teyze bir zaman sonra artık saymayı bıraktığım tövbe estağfurullah'larına sesli devam etmeye başladı. Teyze resmen sövmeden yerin dibine sokuyordu. Sabır çekerek otobüsten indim. Gözlerim abimi aradı ama bulamadı. Onun yerine esmer uzun boylu oldukça ciddi duran yirmilerinin ortasında olan bir kız karşıladı beni. " Ahsen Nevra Çetin? " Diye sormasıyla " Evet benim. "Dedim sorgularcasına " Beni Yavuz Ali gönderdi onun işi varmış. " deyince aydınlandım. Galiba o da askerdi. Arabayı gösterince bavulumu alıp yerleştirdim ve kendimi ön koltuğa bıraktım.