Benim ismim Hazen'di. Anlamı hüzün ve keder demekti. Şiyan Aşireti'nin tek kızıydım ve onbeşinci yaş günümde berdel olarak verilecektim.

Adımı sanımı duyurmayacaklardı. Onların namı olacaktı fakat benim hayatım mahvolacaktı.

Onlar hakkında " Şiyan Aşireti yıllar sonra berdelini ödedi". Denilecekti.

Benim hakkımda " Zavallı kız berdel verildi". Denilecekti.

Hayatımın kara lekesi olacaktı onbeşinci yaş günüm. Ondokuzuma girmemi bile beklemeyeceklerdi.

Çünkü Daren Aşireti 'nin büyük ağası yani Civan Ağa' ya gelin giden kız Civan Ağa'yı onbeş yıl sonra aldatmıştı.

Kaderimin kara lekesi. Onbeşinci yaşım bu gece beni bulacaktı.

Evdeki herkes bir telaş içerisindeydi. Çünkü akşam Civan Ağa başta olmak üzere Daren Aşireti bu eve gelip beni alacaktı.

Her gün dayak yediğim bu evde, bu gün herkes yüzüme gülüyordu. Eğer bu gün olay çıkarıp gitmek istemezsem babam öldürülecekti.

Bu defa tüm aşirerker " Şiyan Aşireti'nin kızı nankör çıktı, babasının ölüm kararını verdi." diyeceklerdi.

Ama böyle bir şey olursa beni Van başta olmak üzere hiç bir yerde yaşatmazlardı.

Üzerimde diz kapaklarıma gelen siyah bir elbise vardı. Karpuz kollu elbisenin sırtı bağacıklıdı. Kuzgun siyahı saçlarım kalçamın hemen altında bitiyordu ve bu gün salmama izin verilmişti.

Siyah kömür gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Dolgun dudaklarıma zorla kırmızı bir ruj sürmüşlerdi. Göz altlarıma ve yüzüme bolca kapatıcı gerekmişti. Çünkü yediğim dayakların morlukları kolay geçmemişti.

Ev gibi bir yer değildi yaşadığımız yer. Daha çok bir konağı andırıyordu. Altı tane abim vardı.

Azad abim yirmi dokuz yaşında. Hazar abim yirmi iki yaşında. Ve ikizler var Caner ve Cihan abilerim onlar yirmi üç yaşındalar. Diğer abim Miraç o yirmi dört yaşında. Ve en sonuncusu Arman abim o ondokuz yaşında.

Hepsi beni vermek istemiyor fakat ses çıkaramazlar. Çünkü ses çıkarırlarsa cezaları hem kendilerinin ölümü olur hem benim.

Azad abim yanıma geldi. İlk defa gözleri dolan bir erkek görüyordum. Siyah saçları dağılmıştı. Ve beni kimseye vermek istemiyordu.

Kollarını kocaman açıp sarıldı.

" Hazenimmm Hazenimm. Güzel kardeşimm. İsterdim seni kurtarmayı gül yüzlüm. Senin kaderini en başından yazmışlar kardeşimm. Senin yerine ben olaydım nur yüzlümm." dedi.

Abim bana sarılmıştı ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordu ben de aynı şekildeydim.

" Üzme kendini abi. Belki de böylesi daha hayırlı olur. Vardır illaki Rabbimin bir bildiği. " dedim ama hiç umutlu değildim.

O sırada içeriye Arman abim girdi.

Onunda gözleri dolu doludu.

" Gardaşımmm, gözel gözlüm. İnci tanem. Nası gıcayaklalar sana gözel gardaşımm. " Arman abim kendinden geçmişçesine sarılıp ağladı bana. Azad abim ikimizin halini gördükçe yıkılıyordu.

Bu defa Caner ve Cihan abilerim geldi.

" Kardeşim. Hazenim." dedi ve sarıldı Cihan abim.

Caner abim konuşsa ağlayacaktı zaten odada herkes ağlıyordu.

Sıkıca sarıldı Caner abim bana son sarılışı gibi.

Hazar ve Miraç abilerimde geldiler. Sıkıca sarıldılar bana.

Miraç abim " Rabbim kudret verse seni göğe yükseltsem kardeşim." dedi

Azad abim " Seni alıp özgürleştirebilsem kardeşim." dedi

Caner abim " Keşke seni uzaklara götürsem kardeşim." dedi

Hazar abim " Hazar Denizi'ndeki gibi kocaman bir ömrün olsun demiştim. Rabbim ayırdı kardeşim. " dedi.

Cihan abim " Seni kendi dünyamın öbür ucuna götürsem kardeşim. " dedi.

Arman abim " Gardaşım bu gün değil ama başka bir gün kurtaracaz seni. O güne kadar tek özlemimiz de isteğimiz de arzumuz da sen olacaksın. " dedi.

Ve konağın önünden sesler geldi.

Beni almaya gelmişlerdi.