Ben geldim arkadaşlar ama çoook yorgunum iki gündür evde kış hazırlıkları yapıyorduk ve ben bittim yani. Tek kelimeyle bittim. Sizi daha fazla bekletmeden bölüme geçiyorummm iyi okumaları:)

-DİLARA-

hala buradayım. Kimse kurtarmaya gelmedi. Ne bekliyordum zanten? Spider-Man ağlarıyla adamları fırlatıp o mistik girişini yapıp romantik bir şekilde beni kucakla-

Evet, son beyin hücremi de kaybetmek üzereydim.

Şey, biri beni kurtarabilir mi?

O sırada biri girdi içeri, bu görüntülerini yaydığım diplomat tam başkası değildi. Yanıma geldi

"Sırf o kadınlar için kendini feda etmeye değdi mi ha!? Şimdi gebereceksin ve ben sadece böyle bir güzelliğin tadına bakabildiğim için keyifleneceğim" Diyip bana yaklaştı. İğrenç bir şekilde sızdı beni ve dokunmak için ellerini uzattı.

Ellerinden kaçabilmek için hızla geriye savurdum kendimi. Ama nafile. Neredeyse üzerime oturucak kadar yakındı. Dizlerimi hızla yukarı kaldırdım ve kasıklarına geçirdim. Adam acıyla inledi ve üstümden kalktı"seni sürtük geberticem seni bunun acısını çok güzel çıkarıcam senden"

İçeri korumaları girdi onu çıkarmak için hareketlendiler ama adam onlara eliye dur işareti yaptı ve bana yaklaştı. Hızla tokat attığında geriye sendeledim ama sandalye tuttu beni. Yüzüm yanıyordu. Ama bu sefer acıdan. Şurdan bir kurtulayım, göstericem sana bu tokatı!

Ama ilk önce kurtulmam gerekti dimi?

-MURATHAN-

Saatlerdir dilaranın evinde araştırma yapıyorduk. Arkadaşları bir gürültüyle uyanmışlar ve dilarayı bulamamışlar. Aramışlar ulaşamayınca polise haber vermişler.

Evin etrafındaki kameraları incelemesi için adam gönderdim ve telefonumu açtım. Eğer telefonu oralarda bir yerdeyde-inşallah kırmamışlardır- konumunu bulabilirdik. Numarayı arattığımda kırmızı bir ışık yanıp söndü haritanın üstünde. Evet, bulmuştum.

Hızla arabama bindim. telsizden ekibe seslendim

"Ekip bir derhal atacağım konuma gelin"

Bulucağım seni aptal kız. Korkma.

(...) 

-DİLARA-

Saatleri artık takip edemiyorum. Kimse gelmiyor odaya. Verdikleri yemeğe dokunmadım bile ve şuan midem yemek diye ağlıyor. Ama onların yemeklerine ellimi dahi sürmem. Maazallah belkide yemekle beni öldürecekler? Allahım yanlış anlama lütfen nimetine laf etmiyorum. Ben bu adamlara güvenmem sadece.

O sırada anlam veremediğim bir gürültü koptu. Silah sesleri gelmeye başladı. Allaaaah buldular mı beni yoksa?

Silah sesleri gittikçe artmıştı. Ayak sesleri duydum. Sert ve kendinden emin ilerliyordu kimse artık. Buradaki adamlar olmadığı kesin. Onlar yaylana yaylana yürüyor da ondan.

Kapı açıldı. İçeriye ilk defa ışık vurduğu için bir an gözlerim kamaştı ve giren kişiyi göremedim ama o kişi bana hızla yaklaşıp sarıldı. Bu koku gerçek mi allahım? Bu konunun sahibi tek bir kişi tanıyordum. O da murathan.

"Dilara? İyi misin? Ben buradayım tamam mı? Kimse birşey yapamaz artık sana"

Murathan hızla ayrıldı benden. Ben ise hala var görmüş tavşan gibi bakıyordum adama. Ellerimi ve ayaklarımı çözdü. Ayağa kalkmaya çalıştım ama ayaklarım tutmuyordu. Ayağa kalktığımda huzurla murathana gülümsedim. Artık güvende olduğumu bildiğim için bir rahatlamışlıkla kendimi karanlığa bırakırken bir kollar beni sardı ve şunları duydum

"Buldum seni aptal kız, güvendesin artık"

(...) 

Selamm arkadaşlar bölümü yazdım ama benim içime sinmedi ve çok yorgun olduğumdan değiştirecek halim de yok. Umarım siz beğenirsiniz.

Öpüldünüz zz💋

Ha öpülmeyi sevmeyenleri de unutmadım, sıkıca kucaklıyorumm😇😇

Bir ek daha geldi buraya tabii:)

İkisini de isteyenlere öptüm sarıldımm🤗🤗

Güle güleee