-1. Gün-

06.08.2021/ Lima, Peru

Siren sesleri Lima sokaklarını inletirken, Jose gözlerini kısarak yüzüne vuran güneşi elinin tersiyle kapatmaya çalıştı. Kafasını kaldırıp gelen seslere kulak verdi ve daha sonra yastığa geri koyarak mırıldandı. Başı hala ağrıyordu. Dün gece alkolü ve sigarayı fazla kaçırmıştı. Tek gözünü açarak kol saatine baktı. Öğleni çoktan geçmişti.

Öksürerek yataktan kalktı. Perdeyi iyice açıp dışarıya baktı. Sokak oldukça sakin gözüküyordu. Eliyle çenesini kaşıdı “ilginç” dedi. Bu kadar boş olmasına anlam verememişti “Bir yerde büyük bir parti olmalı” dedi kendi kendine gülerek. Sırtını kaşıdıktan sonra yandaki aynaya dönerek kendine baktı. Saçları dağılmıştı. Elleriyle siyah, kısa kıvırcık saçlarını karıştırdıktan sonra banyoya yöneldi.

Hızlıca bir duş aldıktan sonra havluyu beline sararak banyodan çıktı. Mutfağa gitmek üzereydi ki yatak odasına geri döndü. Dün gece telefonundaki bildirimler aklına gelmişti. Yatağın içinde telefonunu aradıktan sonra buldu. Şaşırmıştı tam 58 tane cevapsız arama , 7 sohbetten 245 mesaj ve bir kaç sosyal medya bildirimi vardı. Bildirim ekranını açtığı an şarjı bitti “ Siktir! “ dedi telefonu yatağa doğru atarken.

Hızlıca çekmeceyi çekip rastgele bir boxer alıp giydi ve yatağın yanındaki komidinin üzerinde duran şarj kablosunu telefona bağladı. Telefonun açma düşmesine ardarda bastı. Böyle yaptığında daha çabuk açılacağını umuyordu. Hızlıca pin ekranına gelen kodu girdi ve beklemeye başladı. Dudaklarını ısırıyordu bu kadar acil ne olmuş olabilirdi ki. Telefonun ekranındaki yuvarlak bir kaç defa döndükten sonra telefon açıldı. Hızlıca bildirimlere baktı. “Annem” , “ Clara” , “Emanuela”, hızlıca göz gezdirdi. 34 cevapsız arama “Annem”, 18 cevapsız arama “Clara” 6 cevapsız arama “Juan” . Gözlerini kısarak mesajları hızlı hızlı okudu. Önce en üsttekinden başladı “Clara”

“ Nerelerdesin Jose? Jose cevap ver! Sakın evden dışarı çıkma! Jose lütfen mesajı alınca beni geri ara! Jose?”

“Annem”

“Jose televizyonu aç. Lima’da durum kötüye gidiyor. Lütfen beni haberdar et. Jose telefonuna ulaşamıyorum. Lütfen beni ara. Jose.” Aradaki fotoğrafı tıklayıp indirdi , bir televizyon ekranını çekmişti annesi. “Nedeni bilenemeyen bir sebepten dolayı hastaneler ...” diye devam eden bir altyazı ve hastane görüntüsü.

Diğer mesajları da hızlı hızlı okudu. Kardeşi, Emanuela... Hızlıca arama ekranına gelip annesini aradı önce telefon bir kaç defa çaldı. Jose ayağını yere vuruyordu dudaklarını ısırırken. “Hadi.” Dedi kendi kendine derin bir nefes aldı. Sonunda telefon cevap verdi “ Alo!” dedi ayağa kalkarak. “Anne iyi misin?” “ Çok şükür sesini duyabildim” dedi annesi ağlamaklı bir sesle. “ Neler oluyor?” diye sordu Jose. Hiç bir şeyden haberin yok mu?” diye sordu annesi “Bir hastalık çıkmış ne olduğunu bilmiyorlar. Evde kal sakın evden çıkma... Biz iyiyiz bizi merak etme... Hayır buraya gelme...Evde kal... evet evet biz iyiyiz... fırsat buldukça bizi ara... yiyecek yemeğin var değil mi?.... tamam.... Seni seviyoruz... Dikkatli ol.”

Jose telefonu kapattıktan sonra bir süre karşıdaki duvara baktı boş gözlerle. Neler oluyordu? Hala rüyadamıydı yoksa? Clara’yı aradı hızlıca. Bir iki çalıştan sonra Clara açtı. Bir süre konuştular ve Clara’nın iyi olduğunu öğrendikten sonra telefonu kapattı.

Hızlıca sosyal medya hesaplarına girdi. Ekranı aşağıya doğru kaydırarak yazılanları okumaya başladı. Bir çok paylaşım vardı. Yalan haberler, olayın nedenleri, olayı şakaya dökenler... Jose sinirlendi. Böyle bir durumda bile insanlar hala şaka yapabiliyorlardı. Ama durum neydi ki? Neydi bu kadar ciddi olan? Kalktı, salona doğru yürüdü. Masanın üzerinde duran kumandayı alıp televizyonu açtı. Gördükleri karşısında dehşete düşmüştü.