Ertesi gün, yatakta yatmaktan sıkıldığımı belirtip, koridorda yürümek için annemden izin aldım. İlk başta tek göndermek istemese de ısrarlarıma dayanamayıp kafasını salladı. Koridorda dolaşırken, kapıdan beni gözetlediğini biliyordum. Çünkü o bir anneydi, sevdiği için hiçbir fedakârlıktan kaçınmazdı. Canını bile verirdi. Sevdiklerini korumak için aslanın karşısında ejderha olurdu. Karnında yaşam verir, görünmez kanatlarının altında hayat sunardı.

Koridorda ilerlerken, kapısı açık olan odanın içine baktım. Tek başına yatmakta olan birisini gördüm. Yanında kimse yoktu. Merakıma yenik düştüm, ilk önce etrafıma bakındım daha sonra da odaya adımımı attım. İçeride yatan bir erkekti. Gözleri kapalı, göğsü sarılı, alnı terlemiş. Benden çok da büyük olmayan, uzun boylu, kumral saçlı, Kirli sakallı, elmacık kemikleri çıkık. Yüzü ne kadar da güzel! Diye düşündüm. Acaba ne olmuştu? Bir kaza mı? Onun da ciğerlerinden geçen bir hortum vardı! Ne acı. Nefes almaya ihtiyacı vardı. Oksijen tüpünün maskesinin buğusunda kaybolmuştu. Serum torbasından damla damla akan ilaçlar gibi hayata tutunmaya çalışıyordu.

Arkamdan gelen öksürük sesine irkildim. Kapının eşiğine yaslanmış olan, takım elbiseli bir erkek bana bakıp gülümsüyordu. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Kendimi suçlu hissetmiştim ama bir şeyler söylemeliydim. “ Ö-özür dilerim” diyebildim sadece. “ Ben yanında kimseyi göremeyince ...” diye ekledim. Omzunu dayadığı kolondan çekerek dik bir konuma geçti. “ Önemli değil, kayıt işlemleri için aşağıya gitmem gerekti. Teşekkür ederim aslında, göz kulak olduğun için.” dedi, gülümseyerek. Hastalıktan bembeyaz olmuş yanaklarıma, pembelik oturmuştu utancımdan. Kafamı öne eğdim. “Geçmiş olsun” diye ekledi kısa süren sessizliğin ardından. Hâlâ odadaydım! Elimdeki seruma bakıyordu. “Teşekkürler.” dedim yerdeki damaları incelerken. “Ne oldu?” diye sordu. “ Kaza. Kaza geçirdim.” dedim. “ Peki ya o?” diye sordum. Aniden ağzımdan çıkmıştı. Patavatsızca. Üstelik yatakta yatan çocuğu gösteriyordum!

“Dün gece o da kaza geçirdi” dedi sesindeki ton düşmüştü. Yatmakta olan çocuğa dikti gözlerini. “Kardeşim” dedi. Aklımdan geçen soruyu cevaplamıştı. O sırada kapının eşiğinde annem belirdi. “Çok üzüldüm gerçekten, geçmiş olsun” diyerek yanından geçip, annemin yanına gittim. Annem, adama dönüp “ İyi geceler” diyerek başını salladı ve odama doğru yürümeye başladık. “Dün gece gelen buymuş” dedim anneme. Annem kaşlarını kaldırdı. Anlamamıştı. Odaya gittiğimizde daha detaylı anlattım.