Zihnimin kapılarını zorlayıp, onları yazmamı bekleyen çok karakter var. Ama biri var ki yaralı ellerini kafamın içinde ki dünyanın temeline yaslamış dizlerinin üzerine hıçkırarak ağlıyor. Ona bir son yazmam ve acısını dindirmem için bana yalvarıyor. Yakarışları kulaklarımda yankılanıyorken bunu görmezden gelemezdim. Onun göz yaşlarını silmek için elimden geleni yapacağım. Lütfen sizde yapın. Kitapta ki tüm karakterlerimi size emanet ediyorum. Çünkü onlar bu hikayede kimsesiz ve sizden başka kimseleri de olmayacak.

Sıfırdan başlıyoruz. Kitabım silindi. Kural ihlali yedim yani. Malum sahneden. Her neyse tekrsr yayınlıyorum. Oy yorum çokluğu bana eski gücümü kazandıracak. Hadi kızlarım. Uygulamaya yeniden geldiğimizi herkese haber verelim 💪👊

Sevâd Vadisi: karanlığın vadisi

FANTASTİK BİR KİTAP DEĞİLDİR!

🕯

Dökülen her göz yaşıma bir mum yakıldı.

Mumlar, Sevâd Vadisi'nde yanarken kaburgama saplanan kimsesizliğimin en eşsiz izi yanarak aydınlandı. Silik suretimin yaralar içindeki göğsü parçalanıyordu.

Vadi; boş, soğuk ve ıssızdı. Aslında bu karanlık, hissiz serzenişimin kirli ruhuydu.

Burası onundu; yarım, çaresiz ve savaştan çıkmıştı. Ellerinde kendi kanının iziyle ruhunu yitirirken, bu ilk yerle bir edilişi değildi.

O, benim göğsümdeki bu vadinin en karanlık siluetiydi. Göğüs kafesimdeki karartı onun gölgesinin elleriydi. Varlığımı parçalayan ve aynı zamanda saçlarımı seven de aynı adamın elleriydi.

Sesim, dudaklarımı kanatacak kadar kısılmış, yansımam olduğum kişiye kanlı bir kumaşla yeniden giydirilip süslenmişti. Ben, artık eşsiz bir acıydım. Kendime özel yaralarım ve kanımdan çizdiğim resimlerle rol kesen bir ip cambazıydım.

Burası Sevâd Vadisi'ydi. Burada ölmek istiyordum.

Burası Sevâd Vadisi. Ölürken beni o öldürsün istiyorum...

Gözleri karanlığa sığınak yaratan adam için, yuvam olan bu vadinin bağrında bir kibrit yaktım. Ateş feryat ederek göğüs kafesimin en karanlık yerine düştü. Ruhuma aydınlık yaratacak sanırken ufak bir kibrit, kalbimi ölü küllerle doldurdu. Ve varlığım parçalara ayrıldı.

Artık ölmüş olan her bir parçam onun gözlerine emanetti...

Onun Sevâd'ında (karanlığında) onun karanlığına emanettim...

Bu karanlık yalnızca ikimize aitti...

Ve artık dökülen her göz yaşıma bir mum söndürüldü. Mumun sönmüş kabukları sol tarafımdaki yaranın üzerine kanayarak örtüldü. Lütfen ışığı söndürmeyin. Benim ruhum şafağı çalınan bir gecede öldürüldü.

🕯

(İkinci tanıtım Künyesidir.)

"Tek başıma her şeyin üstesinden gelirim sandım. Yemin ederim, dedim ki.... " Yutkunup boğazımda ki acıyı sindirmeye çalıştım. "Eğer kimseye yük olmazsam, dik durmayı başarabilirsem yıkılmam, beni o korktuğum karanlığa düşüremezler sandım." Gözlerim bir adamın yaralı ellerine sarılır gibi tekrar o adamın gözlerine tırmandı. Konuşmak canımı yakıyordu.

"Meğer benim dizlerimde, ellerimde düşmem dediğim yerlerde kan içinde kalmış. Benmişim beni en dibe çekip karanlıkta tek bırakan." Sesime ektiğim umudun son dalınıda kırıp avuç içlerimde ezerken, yine o acımasız kızdım. Bu kez kendime, kalbimdeki o koca boşluğa bile acımamıştım.

"Benmişim kaçtığım karanlık." Başım yorgunca, onun oturduğu yerde dizlerine düştü. Parmaklarım, babasının bacaklarına sarılan o ufak kız çocuğunun sevinciyle değilde; sevgiye, anlaşılmaya muhtaç bir kız gibi onun paçalarına tutundu.

"Karanlığı doğurmuşum içimde ve benimmiş artık o karanlık." Yıllar sonra gözümden akan tek damla yaş, bir kalbim olduğunu hissettirirken büyük elini saçlarımın arasından geçirdi. Onun dokunuşuyla bir erkeğin şefkatini ilk hissedişimdi. Hıçkırdım, kaybettiğim hislerime engel olan bütün yaşanmışlıkları sırtımdan atmak ister gibi ağladım.

"Artık benimlesin." Eli saçlarımdan uzaklaştığında hissettiğim boşluğu çeneme dokunarak tekrar doldurmuştu. Kafamı kaldırdı ve oturduğu yerde eğilip sınırlarımı aştı. Bir nefes uzağımda, bir aydınlık yakınımdaydı.

"Ben yıllardır bu zifiri siyaha mahkumum. Önünü görmeyi, yürümeyi öğreteceğim sana. Sen istemesende artık yanımdasın. Ben olmadan siyah, ben varken de karasın. Artık ben istersem gözün alışacak o karanlığa. Bensiz karanlık bir vadisin. Sevâd Vadisi'sin."

⚓️

29:12:2023