Bugün benim doğum günüm. Sevdiğim herkes yanımda iki kişi hariç, babam ve İbrahim amca. Ben babamın yokluğuna alıştım, çünkü normal günleri bırak özel günlerde bile yanımda olamıyor. Ben babamın yokluğuna alıştım ama alışmak istemiyorum.Acaba bu doğum günüme gelebilecek bilecek mi?

Bu sorumu yanıtlamak için hemen annemin yanına gittim.

"Anne babamı arıyabilirmiyim?"

"Telefonumu salondan alda getir bakalım arayalım babanı." Koşarak salona gittim annemin telefonunu alıp anneme uzattım. Annem telefonu alıp babamın resmini olduğu yere tıkladı ve babamı aradı. Babam telefonu açınca" Alo. "dedi. Annem bir şey diyemeden hemen annemin elinden telefonu alıp kulağıma götürdüm.

" Alo, baba. "

" Kızım,ne yapıyorsun? "

" Baba, bugün benim doğum günüm. "

​​​​​​" Doğum günün kutlu olsun prensesimin"

"Baba,bu seneki doğum günüme gelebilecek misin?" Babam bir süre sessiz kaldı.

"Görüşürüz kızım."

"Görüşürüz baba."

Babam yoksa bu doğum günüme de gelemeyecekdi? Niye her doğum günüme gelemiyordum? Ama ben gelmesini çok istiyorum. Ne olurdu bir doğum günüme de gelseydi? Ben onu çok özlüyordum. Derken Eslem'in sesiyle düşüncelerim bölündü.

"Almira."

"Noldu?"

"Doğum günü balonlarınla oynayalım mı?" "Ben burada babamı düşünüyorum kendisinin derdine bak. " dedim içimden.

"Ne balonla oynaması Eslem"

"Amaa." Diyerek ela gözlerini hızlıca kırptı. Başkasına sorsan gözleri ela, bana sorsan bela. Bu tatlığı kıramazdım.

"Tamam. " diyerek balonların olduğu odaya gittim.Arkamdanda Eslem geliyordu. Biz balonlara oynarken annemgil ise odayı düzenliyolardı. O sırada kapı çaldı. Ben babam geldiğini sanıp kapıya koşarken"Babam geldi!"diye büyük bir heyecanla kapıyı açarken annemde arkamdan geldi. Kapıyı açtığımda babam yerine babamın üniformasına çok benzeyen bir üniforma giymiş, kafasına bordo rengi bir bere takmış bir amca duruyordu karşımda. Annem,

" Buyrun, kime bakmıştınız? "Dedi

" Ben Kıdemli Üsteğmen Talha Kara beş saat önceki bir baskında Üsteğmen Ahmet Bozkurt şehit düştü. Başınız sağ olsun."

Annem bu haber karşısında "Ahmet'im" diyerek, Seda teyzeyle ağlıyordu.

İşte bu cümleden sonra hayatımız tamamen değişti. Hiçbir zaman eskisi gibi olamadık. Geriye sadece anılar kaldı.