Az önce halisinasyon gördüm değil mi? Evet, gerçek değildi o. Değildi değil mi? Belki de rüyaydı. Eve girip giyindim ve çıktığımda gerçek mi olduğunu kontrol etmek için Ferhat'ın cesedinin yanına gittim. Tam da evimin önündeydi. Ve bi baktım, gerçekmiş. Vücut hakimiyetimi kaybediyordum. Gözlerimden düşen yüzlerce su damlası eşliğinde titreyen elimle ambulansı ve polisi aramaya çalıştım. Hiç bir yerimi hissetmiyordum. Elim titrerken 1'e bastım. Sonra yine 1..2'ye bastım. Arama tuşuna tıkladım, gerisi simsiyah bir görüntü. Sadece cesedin yanında yerde yığılmış gibiydim. Yaşadığım şokun etkisiyle yere yığılmıştım, başımdaki ambulans sirenini ve doktorların bağırışını duyabiliyordum.

Gözümü açtığım anda kendimi hastanede bulmuştum. Hiç bir şey hatırlamıyordum, ne olmuştu bana? Neden hastane yatağındaydım? Etrafımda kimse yoktu. Kalkmaya çalıştığımda başımda bir doktor olduğunu gördüm.

'Hanımefendi iyi misiniz?'

'İyiyim evet, ne oldu ki? Neden buradayım?'

'En son ambulansı aramıştınız. Açtığınızda sizle konuşmaya çalıştık fakat ses alamadık. Tam aradığınızda bir şey olmuş olmalı düşüncesiyle konumunuza geldik. Ve sizi bayılmış bir halde yerde gördük. Yanınızda bir ceset duruyordu. Otopsiye gidecek. Büyük ihtimal tanıdığınız biriydi ki görünce şaşırıp yere yığıldınız. Çünkü kafanız betona çarpmanızın etkisiyle bir hasar almıştı. Bakarsanız kafanızda da bant var. İyi hissettiğiniz zaman sizle konuşma yapmamız gerekiyor. O yüzden iyi hissettiğiniz zaman lütfen söyleyin.'

'10 dakika sonra daha iyi olurum büyük ihtimal. Olanları da hatırlamaya çalışırım.'

'Tamamdır. Bu arada isminiz nedir?'

'Hilal.'

Doktor 'Teşekkürler, geçmiş olmasını dilerim,' dedi ve odadan çıktı. Olayı az çok hatırlıyor gibiyim. Evet yere yığılmıştım. Kafam inanılmaz derecede acıyordu. Ama niye yere yığılmıştım ki? Ya bana bir şey yapmışlardı ya da bir şok yaşamıştım da yere yığılmıştım. EVET HATIRLADIM. Ferhat'ı görmüştüm. Kanlar içinde yerde yatıyordu. Ben de ambulansı arar aramaz yere bayılmıştım.

'Doktor bey, gelebilirsiniz.'