Her seferinde bir kusurunu aradıkça sana çok bağlanıyorum. Nefret etmeye çalışıyorum ama olmuyor. Yaptığın onca şeye rağmen senden nefret edemiyorum. Her seferinde sen kazanıyorsun ben yenik düşüyorum sana. Vazgeçmeye çalışıyorum bir fotoğrafın çıkıyor karşıma “ nasılda güzel gülmüş ” diyorum saatlerce bakıyorum resmine. Verdiğin sözler geliyor aklıma. Bak işte o zaman karşına çıkıp “ senden nefret ediyorum ” diye bağırmak istiyorum yüzüne karşı. Ama karşındayken sözcükler çıkmıyor ağzımdan.

Sus diyorlar.

Konuşma...

Sığındığım tek limandın ama sana sığınan tek gemi değilmişim.

Sevdim.

Çok sevdim hem de.

En soğuk kışın ardından, bir ağacın çiçeklenmesi gibiydi seni sevmek.

Sen yazdın.

Ben en soğuk kış.

Çiçeklendim, meyveler açacaktım sadece sana.

Ama yaz gelmedi, kış geldi tekrar.

Döktüm tüm çiçekleri.

Beni sen öldürdün.

Mezarlar gökyüzüne bakar, bende sana..

Radyoda bir şarkı çalıyor şimdi, ne tuhaf vazgeçemedim radyo dinleme alışkanlığımdan. İkimize tutmuştum bu şarkıyı. Yalnızlığı anla, diyor Kazım Koyuncu. Bize sesleniyor çok uzak bir yerlerden. Biz yalnız kalan değil kadınım, yalnız olmayı seçen insanlardanız. Bunun için kalabalıkları tercih edişimiz, kendimize kaçamadığımızda, kendimizden kaçmak tüm isteğimiz.

Şimdi biz neyiz biliyor musun? Akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz. Birbirine uzanamayan, boşlukta iki yalnız yıldız gibi. Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz. Bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca. Kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız. Ne kalacak bizden? Bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim şu kırık dökük şiirim.

Sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında. Ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden? Bizden diyorum, ikimizden. Ne kalacak?

|murathan mungan|

Küllüğe paketimde kalan son sigaramı söndürürken havada aydınlanmıştı. Bir gece daha bitmişti, uykusuz geçen. Kaç gece, kaç gün geçecek ömrümden bilinmez. Ne olacak benim halim bilmiyorum. Dışarıda bir koşuşturma vardı benimse elimi kaldıracak gücüm yoktu. Bıraksalar tüm gün kıpırdamadan camın kenarında otururdum. Ve yine kendime engel olamayarak telefonumu elime almıştım ve mesaj atmıştım ona cevap gelmeyeceğini bile bile. Engel yiyecek olmamı göze alarak.

“ Gözlerinin içini öpesim geliyor ”

( 08: 30 ) ✓

“ Ama bir kere bile dokunamadığım biri için bunlar büyük hayaller ” ( 08: 30 ) ✓

YN: Tutuldum gözlerine / Ali Baran 🎵