–“ Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarar? Sayfalarca konuşup, satırlar boyu anlatıp sonunda bir mucize olsun derdim. Saçmalığın daniskasıydı muhtemelen.

Mucize istediğim zamanlar geride kaldı sanırım. Ya mucizelere olan inancım kalmadı ya da beklemekten yoruldum, bilmiyorum. Masallar albayım, masallar. Bu dünyada sonu mutlu biten tek şey onlar. Yok albayım, benim hikayemde mutlu son falan yok, kendini alıştırsan iyi edersin. Nefes aldığım her an sanki daha büyük bir felakete sürükleniyormuş gibi hissediyorum. Sence bu normal mi albayım?

Yaşamak bir ağrı gibi girdi bedenime çıkmıyor. Sana da bir takım serzenişlerden bahsetmiyor mu albayım? İnsan çekeceği acıya aşık olurmuş. Ben de diyorum nerede yanlış yaptım. Yok albayım, yok. Hep yüzümün gülmesine kandılar. Bu çocuğa bir şey olmaz dediler. Bu da geçer dediler. Bunu da atlatır, hiçbir şey olmaz dediler. Dediler, dediler. Herkes bildi beni ama kimse tanımadı. Kimse içime bakmadı hep dıştan okudular beni. Kalk albayım, kalk. Kalk, git sen de. Gözyaşlarım üstüne sıçramasın. Kaybedelim gerekirse. Kaybedelim albayım, kaybedelim. Ne olacak ki? Ama önce kendimizden başlayalım.

Bir de vedalar albayım, vedalar. Ben vedaları sevmem albayım. Hiç gitmesin insanlar. Hele gelmemek üzere giderlerse, çok üzülürüm albayım, dayanamam. Gelmemek üzere gidenler çok sevdiklerim olur genelde. Öyle oldu her seferinde arkalarına bile bakmadan gittiler hem de. Bir de bir hikaye bırakır ki geride, noksanlığın daniskası içinde. Yaşamak bu değil albayım, yaşamak bu değil.

Velhâsıl-ı kelâm, ziyadesiyle tükeniyoruz albayım. Ziyan oluyoruz. Eksiğiz, eksiliyoruz. Albayım, bitiriyorum, az kaldı. Ey zavallı insanoğlu! Mutluluk diye bir şey yok! Kendimden biliyorum, öyle bir şey yok. Bitiyoruz albayım. Elveda albayım. Eyvallah. ”

Gecenin üçünde merdivenlerde oturmuş yıldızların altında dertleşiyorduk Albayla. Ben içimi döküyordum adama o da beni sessizce dinliyordu. Zavallı adam ses etmiyordu, başını şişirdiğim hâlde. Kim bilir içinden de ne sövüyordur bana, bi susmadı gitti diye. Ne küfürler ediyordur. Haklı da gece gece iyi çenem açılmıştı. Kafamı çevirip de baktığımda uyku gözünden akıyordu resmen belli bir mahmurluk gelmişti üzerine. Yine de yerinden kıpırdamayıp gecenin soğuğunda oturuyordu merdiven taşında. Hey gidi Albay, benim gibi deliye mi kaldın sen?

Silkelenip kafamdaki düşünceleri bir kenara bırakmıştım ve elimi omzuna atarak “ geç oldu Albayım gidin uyuyun nerde ise sabah olacak ” demiştim ses tonumda hafif yumuşama ile. Gözlerimin içine derinlemesine bakmıştı ve omuzunda ki elimin üzerine birkaç kere vurarak ayaklanmıştı oturduğu yerden. Bende kalkmasına yardımcı olmuştum. Merdivenleri yavaştan çıkarken sesi duyulmuştu, duyulmakta güçlük çekecek cinsten..

“ İyi geceler evlât, ”

YN: Sanki / Bengü & Hakan Altun 🎵