Neye, kime karşı bu içimdeki kırgınlık? Oysaki alışmıştım yokluğuna. Nereden çıktı yine bu terk edilmişlik hissi..

Bir gece, oturuyorduk yine karşılıklı. Çay içiyorduk her zamanki gibi. Seninki üç şekerli, benimki iki. Konuşmuyorduk.. Söyleyecek tek kelimemiz yoktu. Bir masada karşı karşıya oturuyorduk öylece. Hava yağmurluydu, inan hiç unutmuyorum. Hem de öyle bir yağmur ki, yağmur başladığı an sokaklara dökülen şemsiye satıcıları bile yoktu hiçbir yerde. Hani derler ya “ Sel götürüyor. ” Aynen öyle. Çayları tazeledim, şekerini ben attım bu defa, karıştırdım hatta. Sen önündeki bardakla oyalanırken yüz hatlarını inceledim. Bir an olsun bakmadın gözlerime. Bir an olsun kafanı kaldırıp bakmadın yüzüme. Masanın üzerindeki eline uzandım, çektin. Soğuktu ellerin. Bir sigara yaktım sonra.. Korkakça sordum neden böyle olduğunu. Kaldırdın yüzünü hafifçe. İfadesizdin, inan hiç unutmuyorum. Yağmur şiddetini daha da artırdı hatta. Ürktüm, biraz da üşüdüm sanırım.

O gece gittin. İnan hiç unutmuyorum, paramparça olmuştum. Kalbimin ve hayallerimin kırıkları ıslandı o yağan yağmurda. Yavaşça kalktın masadan. Yavaşça geçtin yanımdan. Yavaşça giydin montunu. Her şey öyle yavaştı ki.. Bir gidiş ancak bu kadar iz bırakabilirdi. Bu kadar acıtabilirdi. Yavaşça çektin kapıyı.. Masanın hemen yanındaki pencereden baktım dışarı. Yağmur hala şiddetliydi. Islanacaktın. O an tek düşündüğüm buydu, inan hiç unutmuyorum. Öpmeye kıyamadığın yanaklarım sırılsıklamdı oysa.. Adımların yavaştı. Koşsam yetişirdim, inan bana. Tutup kolundan “ Gitme. ” diyebilirdim. Demedim.

O gece yağmur hiç durmadı. Çayın altı açık kalmıştı, çaydanlık yandı. Tam karşımdaki çay bardağında dudak izin kaldı. Ben ise oturduğum yerden bir an olsun kalkmadım. Bir an olsun yaşananları ciddiye almadım, inan bana. Gözümü kırpmadan baktım dışarı. Gelecektin. Gelmeliydin. Gelmedin.

Nasıl uyunurdu her sabah kokusuyla uyandığın kişinin yokluğuyla? Nasıl doğardı güneş bundan sonra? Çözümler üretemedim hiç, inan bana. Ben de gittim bir müddet sonra. Nereye gittiğimi bilmeden. Gitmeliydim. Gittim. Ama inan seni her an özledim.

İşte bazı geceler kırgınlık çöküyor üzerime, yine bu sahne geliyor gözlerimin önüne. Unutmalıydım. Unutamadım. Yahu kıymetlim, ben sana çok kırıldım…

Yüreğin ” gitme! ” derken çığlık çığlığa, dilin der ki; “ Asla geri dönme. ”

Araya biraz zaman, zamanla biraz boşluk girdi mi; kaldığın yerden devam edemezsin hiçbir an. Ben sana “ gitme ” diyemedim sende kalamadın.

YN: Vicdanın affetsin / Merve Özbey 🎵