Her insan değer verildiği ölçüde sevilir, belki de önem kazanır.

Bazen yerini ayrı tuttuğun kişiler de seni hayal kırıklığına uğratır. Hatta hayatında hayalet olmaktan daha öteye gidemeyeceğini bildiklerin de.

Aslında üzüntü veren her neyse, önem verdiğin kadar önemsenmediğini düşündüğün veya hissettiğin an seni yakalar.

Bu ruh hali bazı insanlar için öyle tanıdıktır ki onlar yollarına bir şekilde devam edebilirler. Diğerleri için ise beklenmedik anda yenilen bir tokat etkisi yaratabilir.

Ben bu gruplandırdıklarımdan hangisiyim ,bilemiyorum.

Beklentisizliğin yarattığı kalkanımın arasından sert bir darbe almış gibi şaşkınım ve bir o kadar da boynum bükük.

Kısacık zamanımızı bu denli meşgul eden işlerin çoğu şeyin önüne geçmesi sinirimi bozuyor.

Belki de kafamda fazla büyütüyorumdur diğer büyüttüğüm düş ve hayallerim gibi... Çocukların verebileceği tarzda tepkiler vermem olası, elimden oyuncağım alınmış gibi bir öfke var içimde...

Hayattan beklentisi büyük fakat insanlardan beklentisi küçük olan birisine göre neden böyleyim, anlayamıyorum.

İçimde seslendirmediğim mutlu sonların özlemini bu denli çekmem hiç normal değil...

Basit kelimelerle kurarak anlattığım her cümlenin içinin bu kadar dolu olduğunu hiç kimsenin farkedemiyor olması da normal değil...

Önemsenmemek, önemsenmeyenin değerini düşürmese de, yerini değiştiriyor. Değişimin güzel olmadığı noktalardan biri bu olsa gerek...

İnsanlar işlerinde terfi ederken yaşadıkları değişimin, kovulmasıyla sonuçlanmasına benzer bir olayın yaratacağı etki gibi yıkıcı ve yerine ne konulacağının bilinememesi gibi meçhul...

Zamanı gelmiş miydi bu değişimin, koşulsuzluğun getireceği bir nokta mıydı bu geldiğim?

Öfkelendiğim kadar kanabilmek en büyük çocuksu arzum bu gece.

-

-

-

Farkındayım, her ne kadar böyle yazılar yazsam da ...

Kalın çizgilerle ayrılmış, bambaşka hayatları yaşadığımızın... Farkındayım...

Önemsenip, önemsenmemek bir yol ayrımı.... Fakat kendimi kandırmak istiyorum hala...

Bu duygu yakalamışken beni, olmuyor...