Çocuklar gibiyim.

Önce istediğim olmadığı için deli gibi kızan, sonra üzerine ağlayan, belki birkaç saatliğine küsen ve en sonunda o sevgi dolu kolların arasında kendini bulmayı arzu eden...

Ama büyüklerin dünyasında işler maalesef böyle yürümüyor...

Kızmayı, kızgın kalmayı ben beceremesem de, bu konuda benden çok daha iyi performans sergileyen kalbi katı insanlar var oysa...

Bir de sırf içinde bir çocuk kalbi taşıdığın için, onların kurallarıyla oynamayı beceremediğin bir oyunun sonunda değersizce köşeye atıldığını düşünüyorsun ister istemez...

Ve insan almak istediği yolu adım adım da olsa katettiğini hissetse de dönüp dolaşıp geldiği tek nokta, kendini değerli hissedebileceği bir ortamın olup olmadığı oluyor...

Aslında daha önce de başka şekillerde söylediğim gibi, görmezden gelinmeye, önemsenmemeye ve daha kalp kırıcı birçok davranışın sergilenmesine ruhum o kadar aşina ki...

Ama sanırım hâlâ körelmeyi başaramadım insanları sevmek konusunda...

Sevmek tek bildiğim şey gibi...

O kadar büyük nefretlerin ve ikilemlerin arasında kalsam da, sevdiğim kadar sevilmediğimden her zaman emin olsam da insanları sevmekten vazgeçemiyorum.

Onları hayatımda önemli yerlere koymaktan da vazgeçemiyorum... Elimde değil..

Ama bir yerden başlamam gerek, farkındayım...

Önce, sürekli içimde taşıdığım, her yere yanımda götürdüğüm bir hayalden kurtulmam gerek...

Bana güç verdiğini düşündüğüm, sımsıkı ve herkesten gizlice sarıldığım, beni duymazdan gelen ama duyar ümidiyle beklediğim hayalimden...

Sonrasında ise bilinmezlik hâkim...