" Sevdiğin her şeyi er ya da geç kaybedeceksin, ama sonunda sevgi başka bir surette geri dönecek. "

Franz KAFKA

-

-

-

-

-

Her bu sayfayı açıp yazmaya başladığımda, hep sizin beni dinlediğinizi hayal ederek yazı yazardım. İlham kaynağımdınız uzun bir süre... Hayallerimde canlandırdığım, rüyalarımda gördüğüm, elinizi omuzumda hissettiğimdiniz.

Kendime sorardım hep: " Neden bunu kendine yapıyorsun? "

Cevabını sesli dile getirmesem de cevabı " devam edebilmek için "di.

Şimdi ise kimselerin bilmediği, hatta bilmeyeceği bu hikayeyi neden yarattığımı, içine neden bir kahraman yerleştirdiğimi ve neden bu kahramana inanmayı tercih ettiğimi çok iyi biliyorum.

Şuan bir sessizliğin içindeyim. Kalemim kıpırdamıyor.

Sessizliğim ne bu hikayeye inanmayı bıraktığımdan, ne de yeni bir kahraman bulduğumdan ... Yoruldum sadece...

Hiç sahip olamadığım şeylere hâlâ sahip olamamaktan , günün birinde de hâlâ sahip olamayacak olmaktan... İhtimalinden bile yoruldum.

Benim hayatım da böyle... Herkesin dışarıdan özgürüm diye imrendiği, tıklım tıklım yalnızlığın olduğu bir hayat...

Kendi varsayımlarınıza göre ruhen sağlığımı kaybettiğimi düşünebilirsiniz. Zaten bu kadar yazan ama hiç konuşamayan birinin ruhen tam olması beklenemez. Hele de kelimelerin gücüne bu kadar inanıp ruhundaki boşlukları okuduğu kitapların yazarlarının görüşleriyle doldururken...

-

-

-

Kendimi unuttum. Bana ait hiç bir hayal kalmadı içimde... Unutturuldum.