İnsanlar bir var, bir yok gibi...

Ne zaman kimsenin beni bir önceki kadar yaralayamayacağına inansam yanılıyorum.

Kalbin taşa dönüşme süreci bu kadar ağrılı geçmek zorunda mıdır?

Ya da bazı kalplerin en büyük ızdırabı hiçbir zaman taşa dönüşemeyecek olması mıdır ?

-

-

-

Kendimle başbaşa kaldım her zamanki gibi...

Gitmek hep kaderimde olsa da ,giden her zaman ben olmasam da gitmek her zaman acıtmıştır...

Yeni "gitmekler" var oysa önümde...

Güçsüz olduğumu hissetmesem de hepsiyle başedecek gücü kendimde bulamıyorum.

Katedilmesi gereken çok mesafe var oysa önümde...

Bacaklarıma ise omzumda taşıyamadıklarımın yükü eklenmiş gibi...

Şarkılarla başbaşa kaldım yine...

Yine avutamadım bugün kendimi...

Yazılacak çok hayat öyküsü var oysa önümde...

Yüzümde ise bunların izini görebilen bir çift göz dahi yok...

-

-

-

-

-