" Ağlıyordum. O gidenler, "Sen iyi bir insansın" diyordu. Ve hiçbiri de aslında; iyi insan sevmiyordu. "

- Cemal Süreya

İçimde kocaman bir boşluk var. Rüzgar estikçe içim üşüyor.

Hep bir telaş içindeyim. Sanki aniden bastıran bir yağmurdan kaçar gibi...

Dışarıdan eski, güler yüzlü ben gibi görünsem de biliyorum ki artık eski ben değilim...

Sadece uğruna savaştığım şeyler değişmedi, ama ben çok değiştim...

İçimde hiç susmayan sesler var... Kimi zaman aynı şeyleri tekrar ederken bana, kimi zaman uzun bir hikaye anlatmaya başlıyor.

Kalemim, kağıdım olsa o an, ya da aklımda tutabilsem her şeyi.. Şuan yazdıklarım ancak bir özeti olabilir tüm seslerin...

" Eskisi gibi hissedememek sizi kendinizden daha çok mu uzaklaştırır yoksa kendinizi bulmanızı mı sağlar? "

Aksine...

Ne uzaklaştım kendimden, ne de kendimi buldum...

Kayboldum aslında...

Korktuğum başıma geldi...

Artık hayal kuramıyorum ve gerçeklere de çok inancım kalmadı...

İki arada sıkıştım... Boğuluyorum.

Ama yüzümde kocaman bir gülümseme...

Aslında büyük bir yardım çağrısı...

Kimsenin hiç bir zaman göremeyeceği...

Ben tanıştığım bütün insanların gözünde bütün iyi özelliklere sahip olsam da yalnızlığımın çeyrek asrına sadece hayat kala...