Başımdan geçenleri bir bir kimseye anlatmadım. Madem sabah olunca uyanacaktık ve ağrımıza gitmeye devam edecekti, yaşamak. Madem her an görmek isteyip, görmekten ödümüzün kopmasını anlatamayacaktık. Kalkıp kendi kendine gezen bitmeyen bir son oldum.

Kırıldığında insanlarla arana mesafe koyarsın, istemeden de olsa. Elinde değildir, öyle olur. Ağzını açmazsın, konuşamaz belki ancak bakarsın. Hissederlerse eksikliğini, mesafeni yanına geleceklerdir. Gelmiyorlarsa olman gereken yerde, durman gereken mesafedesindir.

Bazen insanların, diğer herkese, karşısındaki az sonra ölecekmiş gibi davranmasını dilerim. Söylenmesi gereken her şeyi söyleyebilmelerini ve söylenmemesi gereken şeylerden de hiç bahsetmemelerini.

Eğer ölümün geldiğini görebilseydik, her şey çok farklı olurdu değil mi? Merak etmeyin; biz gene gizlenmesini biliriz. Şunun şurasında kime zararım dokunuyor ki?

“ Kendine. ” dedi bir ses. Eyvallah.