" Neden mutlu olmaya çalışırız ki? " diye sordu adam, kadına. Kadın, adamın sorusuna küçük bir tebessüm etti ve kafasını çevirip de adamın yüzüne bakarak " Mutsuzken canımız daha fazla yandığı için. " demesiyle adamda yüzünü kadına döndü. Kadın, adamın yüzünden bakışlarını çekerek sözlerine devam etti ve ..

" Mutlu etmek için isteriz ya da. Hiç paran olmadan başkasına borç para verebilir misin? Bizler garip insanlarız. Her zaman üzülüp yinede affediyoruz. Her zaman kırılan taraf olup, sürekli gülüyoruz. Hiç sesimiz soluğumuz da çıkmıyor. Kendi halimizdeyiz. Seviyoruz. Sevilmiyoruz. Kendi acılarımız yokmuş gibi birde başka insanların dertlerini sırtlanıyoruz. Öyle yuvarlanıp gidiyoruz işte.. her ne yaşarsak yaşayalım içimizde yaşayıp da dışarıya belli etmemeye çalışırız. Sanırım "mutlu olunca" tüm yaşananları silip atacağımızı bi daha acı çekmeyeceğimizi düşünüyoruz, bilmiyorum.. "

"Haklısın" dedi sadece adam. Kadının o kadar cümlesine karşılık haklısın lafı ile kapattı konuşmayı.

Mutlu olmak bu kadar önemli miydi ki? Kim bilir belki de bazı insanlar için öyleydi, bazıları için ise hiçbir önemi yoktu.