Luciano de Crescenzo şöyle demiş;

"Hepimiz tek kanatlı melekleriz; yalnızca birbirimize sarılarak uçabiliriz."

Ne güzel bir betimleme aslında...

Fakat benim karşılaştığım insanların çoğunun ise bana yaptıkları tek şey, o tek kanadımı incitmek olmuştur. Belki onlar hiç gerçek melek görmemişlerdir kim bilir.

Suçlamamak gerek kimseyi... Ben şansa dayalı olduğunu düşünmeye başladım çoğu şeyin... Ne kadar çabalarsan çabala, şansın yaver gitmezse olduğun yerden tek bir adım bile uzağa gidemiyorsun.

Zaman daralıyor ama kimsenin umrunda değil. Sanki hepimiz sonsuza kadar yaşayabilecekmişiz gibi kırıyoruz her şeyi, hele de en çok kalpleri ...

Savaşma ruhu atalarımızdan mı kanımıza işlemiş bilinmez, tek derdimiz birbirimizi çiğneyerek zafere ulaşmaya çalışmak...

Zor zamanlardayız hepimiz, zor yollardan geldik...

Genç olmak tek avantajımızmış gibi görünse de özgür olduğumuzu zannederek attığımız her adımın bedelleri var...

Hakettiğimiz için mi öderiz o bedelleri, yoksa haketmekle, haketmemek arasında artık bir farkın kalmamasından dolayı mı?

Birbirimizin acılarına bile yabancıyız. Gün bitip, herkes kapısını kapattığında sanki hiç kimsenin yaşayamayacağı acıları yaşadığımızı zannediyoruz.

Üstelik kimseye merhem olamadığın gibi, kimse de sana merhem olamıyor.

Aksine zarar görmekten korktuğumuzdan olsa gerek, birileri için kılımızı kıpırdatmaya bile korkar olduk...

Yaşayan insanlardan umudu kesip bu dünyadan çekip gidenlere özlem duyuyoruz...

Eminim ki onlar sırası geldiği için değil, bizi yalnız bırakmak için giderler çoğunlukla...

Çünkü o kadar çok sevmişizdir ki onları, sevmenin bedeli ödetilirmiş gibi maalesef giderler işte...