••••••••

Bölüm 2

Kimden: Gizemli şahıs

📩 “ Kulağımı iyi çınlattın yalnız daha başka söylemek istediklerin kaldı mı? ”

Bir şey diyecekmiş gibi olmuştu ki bir kere daha mesaj gelmişti. Açıp da ne yazdığına bakmıştı.

📩 “ Hiç yakıştıramadım o sözleri ağzına merak etme bir şey görmedim. O kadar şerefsiz değilim ”

“ Ona emin değilim bay sapık. Evet evet bundan sonra senin adını bay sapık koydum. Hayır benim anlamadığım ay da değil tam 3 yıldır peşimdesin. Nereye gitsem buluyorsun beni. Ne yapsam haberin oluyor? Kimsin nesin necisin? Bilmiyorum ama sen beni biliyorsun. Niyetin ne arkadaşım? Ben anlamıyorum ne yapmaya çalıştığını. Niyeti öldürmekse neden bu kadar zaman bekledi? Paraysa bende zırnık yok, çulsuzum. Miras da yok kalacak. ”

Zil sesi duyulmuştu.

“ Kim geldi ki? Bay sapık tanışmaya mı geldin yoksa. Ne saçmalıyorum ben. ”

Hiç acele etmeyerek odadan çıkmıştı. Merdivenleri yavaşça inip de kapının yanına gelmişti. Dürbünden baktığında arkası dönük biri vardı. Yüzünü kapıya dönmemişti. Bakmayı bırakıp geri çekilmişti. Gelenin kim olduğunu bilmiyordu. “ Kapıyı açacak mıyım peki? ” Kapının vurmasıyla kendine gelmişti. Hızlıca mutfağa gidip tavayı eline almıştı ne olur ne olmaz diye. Neden tava, o da bilmiyordu açıkçası o anki ruh hâliyle o gözüne çarpmıştı. Tavayı arkasına saklayıp bir cesaret kapının kolunu tutmuştu. Ve yavaşça açmıştı. Açmamalı mıydı yoksa? Hadi hayırlısı korkmamaya çalışıyordu ama korkmuyor da değildi..

Kapının açılmasıyla kendini göstermişti. Yüzünü görünce donup kalmıştı. Adeta elleri titreyip gözleri dolmuştu. Öyle ki konuşmakta bile zorluk çekmişti. Kapıyı kapatmayı denemişti ama eliyle mani olmuştu.

– “ Yüzleşmekten korkuyor musun? Kaçmayı mı tercih ediyorsun yani. ”

– “ Korktuğum kaçtığım falan yok. Ne yüzle geliyorsun buraya? Utanmadan konuşabiliyorsun bir de. ”

– “ Utanmam gereken bir şey yapmadım ben. Konuşacak şeylerimiz var. ”

– “ Benim yok! Karakter öyle olunca tabii, git ve bir daha karşıma çıkma. ”

– “ Gidemem, oturup konuşalım anlatacam sana her şeyi. ”

– “ İstemiyorum söyleyeceklerin umrumda değil. O gün nasıl bırakıp gittiysen şimdi de öyle git. Ve bir daha da geri dönme! ”

Kapıyı yüzüne kapatmıştı. Gözlerinden yaşlar birer birer süzülmeye başlamıştı. Tam düzelmişken tekrardan karşısına çıkmıştı. Kapıya vurmakla birlikte bir şeyler geveliyordu.

“ Bu sefer beni kandırmasına izin vermeyecektim. Vermemeliydim. ”

Olduğu yerde durmayı bırakıp odasına çıkmıştı tekrardan. Sinirden odanın içinde sağa sola tur atmaya başlamıştı.

“ Bir de utanmadan konuşmamız lazım diyor ya. Çıldırcam sanki bırakıp giden benim. O gün ne güzel konuşuyordun. ”

Pencerenin yanına gidip de aşağıda olup olmadığına bakmıştı. “ Çoktan yok olmuştur bile. ” Bakmasıyla göz göze gelmeleri bir olmuştu. Hemen geri adım atmıştı. “ Neyi bekliyordu ki bu hâlâ? ”

İsmini bağırmaya başlamıştı.

“ Salak kafam ne bakıyorsun. ”

Yatağına oturup telefonunu eline aldığında mesaj geldiğini görmüştü. Arka arkaya mesajları sıralamıştı.

Kimden: Gizemli şahıs

📩 “ Kapıyı açma. Gelen ben değilim ama hiç sevineceğin biri de değil. ”

📩 “ Açma demiştim söz dinlemeyi öğren. Neyse sakin ol ve bekle. ”

📩 “ Telefonunu bir daha yanından ayırma. Hiçbir şey olmamış gibi devam et. ”

“ Emir verir gibi konuşmasından nefret ediyorum. Ne yapıp ne yapmayacağıma da karışmaya başladı tam oldu. Ses seda kesildi. Benden ses gelmeyince susup beklemeye mi çekildi ne? Baksam mı ki? Yok ya neme lazım oradadır tekrardan sesini duymaya tahammülüm yok. ”

Yatağına iyice kurulup gözlerini kapatmıştı.

“ Biraz uyusam iyi olacaktı. Başka türlüsü iyi gelemeyecekti. ”

Bir anda o ses duyulmuştu odanın içinde. Her gece yatmadan önce duyduğu ses. Onu rahatlatan. Huzur verici bir sesti..

Dinlerken rüyalar âlemine gitmişti. Simsiyah bir yerdeydi. O kadar karanlık ki gözün hiçbir şeyi göremeyecek cinsten. Kapı açılıyor ve açılmasıyla birlikte odanın içine ışık geliyor. Karşısında göz alıcı bir hâlde bir zamanlar aşık olduğu adam duruyordu. Aynı bakışlarla gözlerinin içine bakıyordu.

– “ Gel benimle ”

– “ Hayır! ”

– “ Benimle geliyorsun. ”

– “ Gelmiyorum. ”

– “ Tut şu elimi ve gel benimle. ”

– “ Niye geleyim ki seninle aynı acıları yaşamak için mi? ”

– “ Acı yok mutluluk var. Bana güvenmiyor musun? Sevdiğin adama. Bırak inadı bir kenara ve gel benimle. Bizim bizden başka kimsemiz yok anla bunu. Bana sen sana da ben iyi geliyorum. ”

– “ Haklısın galiba ”

Yavaşça adım atarak ona doğru gideceği anda başka bir ses gelmişti arkadan. Sesi duymasıyla olduğu yerde kalmıştı, adım atamamıştı.

– “ Dur! Bir kere daha üzmesine izin mi vereceksin. Aynı şeyleri yaşamak mı istiyorsun? Bir kere elini bırakan bir daha bırakır. Ne çabuk unuttun sana yaşattıklarını. Ne çabuk unuttun geçmişini. O sana iyi gelmez, gelemez. Gelmiyor da. O seni sevmiyor ki. Seven adam böyle mi olur? Sevdiğine acı mı çektirir, bırakıp gider mi? O seni de sevgini de hak etmiyor. Yapma seni üzmesine, kırmasına izin verme bu sefer. Yapma.. Git...me onunla. ”

– “ Kimsin sen? Yüzün gözün belli değil kimsin? Neden seni dinleyeyim. Neden sana güveneyim ki? Daha kim olduğunu bilmiyorum. Siyahlar içerisindesin yoksun. Kimsin Nesin? ”

– “ Ben senin kalbinim. ”

– “ Kalbim mi? ”

Telefonunun son ses çalışıyla uykudan sıçramıştı. Afallamış bir hâlde donup kalmıştı. Beyninin içinden o ses o cümle geçiyordu “ ben senin kalbinim ”.

O zaman gelsin yorumlar..

Nasıl buldunuz bakalım bölümü 😊

Bol bol yorum yapın 🎈🐰 bakarsınız kısa zamanda bölüm gelir belli mi olur günde iki bölüm birden gelebilir 💕