****

Ne zaman erken kalksam soluğu pencerede alıyorum. Evet yine orada. Çaprazımızdaki apartmanda o adam yine aynı sandalyeye oturmuş önünde masa ve masasının üzerinde kağıtlar, kağıtların üzerinde düşünceler. Engel olamıyor düşünceler kağıttan çıkıp masayı dolduruyor. Masada elindeki bardağı bile koyacak yeri kalmadı. Bıkkınlığı andıran sesler çıkıyor ağzından. Kızıyor, düşüncelerin onun olmasına rağmen söz dinlememelerine bozuluyor da. Bardağı yan tarafındaki sandalyeye koyarak alıyor eline kalemi ve birer birer yakalıyor düşünceleri. Kalem yardımıyla sabitlemek niyeti. Pencereye yaslanmış heyecanla izlerken içeriden beni bulunduğum dünyadan çekip çıkaracak bir ses duyuyorum. Adamı düşünceleri ile yalnız bırakıp uzaklaşıyorum.
Erken kalktığım zamanlarda günün ilk günaydınını o adama söylüyorum ama onun bundan haberi olmuyor. Olmasa bile ben sanki haberi varmış ve bana gülümseyerek günaydın demişcesine tebessüm ediyorum.

Ve sen adam…

Benden haberin yok ama ben senli sabahlara uyanıyorum. Sen ne yazacağım diye düşünürken ben seni düşünüyorum. Ve sen adam… öyle bir yer ettin ki bende ne ben anlatabilirim sana bunu ne de kullandığım kelimeler…