Soluğu yine pencerede alıyorum. Evet yine orada. Çaprazımızdaki apartmanda o adam yine aynı sandalyeye oturmuş önünde masa ve masasının üzerinde kağıtlar, kağıtların üzerinde düşünceler. Engel olamıyor düşünceler kağıttan çıkıp masayı dolduruyor. Masada elindeki bardağı bile koyacak yeri kalmadı. Yerler desen yine kağıtlarla doluydu. Bıkkınlığı andıran sesler çıkıyor ağzından. Kızıyor, düşüncelerin onun olmasına rağmen söz dinlememelerine bozuluyor da. Eliyle alnına masaj yapıyordu gözleri kapalı. Başı ağrıyor olmalı. Sanırım yine uyumamıştı. Gözaltlarından ve hâline bakıldığında gayet net anlaşılıyordu. Tekrar eline kalemi alıyor ve yazmaya başlıyor. Düşünceler uçup gitmeden sabitlemekti niyeti. Bugün keyifsizdi. Canı sıkkın gibiydi. Kolunu geriye doğru çekeyim derken kupa bardağına değiyor ve olanlar oluyor o dakika da. Masanın üzerinde ki kağıtlar kahveyle buluşuyor. Her ne kadar kağıtları toplamaya çalışsa da artık çok geçti. Sinirden deliye dönmüş bir hâlde birer birer küfürleri soluyordu. Kaşları çatık şekilde sakinleşmeye çalışıyordu. Pencereye yaslanmış heyecanla izlerken içeriden beni bulunduğum dünyadan çekip çıkaracak bir ses duyuyorum. Adamı düşünceleri ile başbaşa bırakıp da içeriye gidiyorum. İlk günaydını mı ona söylememin mutluluğu ile tebessüm ediyorum.

Ve sen adam...

Seni sinirlendirecek bütün şeyler benim başıma gelsin razıyım. O baş ağrısını da ben çekeyim mesela. Sen huzurla uyu uyandığında o beni büyüleyen gülüşün olsun suratında.. Ben senden gelen her şeye razıyım ya sen?