****

Ve yine soluğu pencerede alıp da uzun bir zamandan sonra adamı izliyorum. Yine aynı sandalyeye oturmuş önünde ki kağıtlarla ilgileniyordu. Sadece benim değil bu adam herkesin dikkatini çekmişti fakat kimsenin gidip adamla konuşmaya cesareti yoktu. Sert bir mizacı vardı. Korkutucu gözükmüyor da değildi. Bir şeyler saklıyor gibi de bir hâli vardı. Çözemediğim beni ona çeken bir şey vardı. Hiç mi bir insan gülmezdi? Hep mi somurtur? Gelen gideni yoktu hiç. Ya da ben denk gelmemiş olabilirdim. Her kime sorsam hep aynı cevabı almıştım hakkında “ bilmiyorum ”. Kimse hakkında bir şey bilmiyordu. Kimdi? Ne iş yapıyordu? Neden yalnız yaşıyordu? Ailesi yok muydu? Vesaire vesaire.. Merak ettiğim cevapsız o kadar soru vardı ki. Pencereye yaslanmış heyecanla izlerken o sesi duyuyorum yine ve beni çekip çıkarıyor hayal dünyamdan. O yabancı adamı kendi dünyasında bir başına bırakıp da tülü kapatarak çağrılınan yere gidiyorum.

Ve sen adam..

Kimsin kimlerdensin nasıl birisin bilmiyorum ama benim bir parçamsın artık.