****

Soluğu yine pencerede alıyorum. Ve yine orada çaprazımızda ki apartman da sandalyesine kurulmuş önünde kâğıtlar. Kâğıtlar da uçuşan düşünceler. Düşüncelerine engel olamayan düşünceli bir o kadar da yabancı adam. Gözlerinden uyku akıyor o adamın. Belli ki bütün gece gözüne uyku girmemiş olacak ki uykusuzluktan gözaltları morarmış. Elini alnına götürüp de ovuşturuyor başında ağrı olmalı. Çok şiddetli bir ağrıyla karşı karşıya olacak olmalı surat ifadesinde bir limon yiyince insanın yüzünde oluşan ifade var.

Masanın en ücra köşesine yerleştirilmiş kupa bardağına uzanıp da eline alıyor. Dudaklarına götürdüğü anda yüz ifadesi buruşup da geriye çekmesi bir oluyor. İçinde ki her ne ise soğumuş olacak. Kim bilir kaç zamandır oradaydı. Kâğıtların uçuşmaması için üzerine bir şeyler koyarak yerinden kalkmıştı. Bardağı da alarak içeriye girmişti. Birkaç dakika sonra elinde kupa bardağı ile geri dönmüştü. Kupa bardağını aynı yerine bırakıp da kâğıtlara vermişti dikkatini. Bir şeyler karaladıktan sonra beğenmeyip buruşturup da diğerlerinin yanına gönderiyordu.

Yerde ki balkonun en ücra köşesine atılmış arkadaşlarının yanına bir yenisi daha ekleniyordu her geçen dakika da. Düşüncelerin ondan çıkmasına rağmen söz dinlememelerine kızıyordu her zaman olduğu gibi. Dudakları aralanıp da bir şeyler mırıldanmaya başlamıştı. Belki de küfürler savuruyordu. Belki de aklına gelen düşünceleri toparlamaya çalışıyordu. Bilmiyorum, her ikisi de olabilir ya da başka bir şeyde. Daha çözmüş değildim tam olarak.

Kendi gibi bardağı da simsiyahtı. Bakışlarımı diğer eşyalarına yönelttiğim de onlarında kara renklerden olduğunu fark etmiştim. Hiç mi renkli bir şeyi olmaz bir insanın? Belki de siyaha aşık biri. Belki de bir zamanlar renkli olan sonrasında siyaha dönüştürülen biri. Kim bilir..

Ve sen adam..

Neden böylesin? Neden yalnızsın bilmiyorum ama bildiğim tek bir şey var o da bu hâlde olduğundan mutlu olmadığın. Sende böyle olmak istemiyorsun ama zorunda bırakıldın.