Bölüm 2: Gizemli Buluşma

Ayla, okulun ilk gününün ardından hayatına dair yeni bir sayfa açmanın heyecanıyla doluydu. Ancak, Kaan’ın derin gözleri ve gizemli duruşu, aklında sürekli bir yer kaplıyordu. Gözleri, akşamüstü gökyüzünde parlayan yıldızlar gibi karanlık ve derindi; aynı zamanda ona çekici bir huzursuzluk veriyordu.

Ertesi gün, Ayla okulda Kaan’ın yanına doğru yürürken kalbi hızlı bir şekilde çarpıyordu. Arkadaşlarıyla birlikte bir köşede oturuyordu, etrafında gülüşmeler ve kahkahalar vardı. Ama onun yüzündeki ifade, tüm gürültüye rağmen bir şeylerin ters gittiğini fısıldıyordu. Ayla, cesaretini toplayarak yanına yaklaştı.

“Kaan,” dedi, sesi hafif titreyerek. “Yalnız görünüyorsun.”

Kaan, ona döndüğünde gözlerinde bir anlık şaşkınlık belirdi. “Belki de öyle. Ama insanlardan uzak kalmak bazen daha iyi,” dedi.

Ayla, “Ama yalnızlık her zaman hoş bir şey değil. Belki de birileriyle paylaşmak istersin,” dedi. İçinde, Kaan’ın duygularını anlama arzusu vardı. Onu tanımak istiyordu.

Kaan, gülümsemeye çalışarak, “Senin gibi birinin bunu anlaması zor,” dedi. Ama içindeki yumuşama, Ayla’yı daha çok çekti.

“Hayatında başka kimse yok mu?” diye sordu. “Biriyle konuşmak ya da vakit geçirmek her zaman iyidir.”

Kaan, bir an duraksadı ve etrafındaki arkadaşlarına baktı. “Onlar benim için sadece yüzeysel. Gerçek anlamda kimse yok,” dedi, sesinde bir hüzün vardı.

Ayla, “Bazen bir yüzeyin derinliklerine inmek gerekir,” dedi, içten bir gülümsemeyle. “Beni tanımak istersen, buradayım.”

Kaan, ona biraz daha dikkatle bakarak, “Belki de denemeliyim,” dedi. Ama bu sırada bir arkadaşının gülüşü onları böldü. Kaan, hızlıca başka bir yöne döndü.

Koridorlardaki Dedikodular

Gün ilerledikçe, Ayla, Kaan ile ilgili dedikoduları duydu. Sınıf arkadaşları arasında onun karanlık geçmişine dair birçok hikaye dolaşıyordu. Kaan’ın bir kaybı olduğu, ailesinin başına kötü şeyler geldiği ve bu yüzden içine kapandığı söyleniyordu.

Özellikle Elif, “Kaan’a yaklaşmamalısın. Onun hayatı tehlikelerle dolu,” dedi endişeyle. “Herkes onu konuşuyor; onunla birlikte olmak sana zarar verebilir.”

Ayla, Elif’in uyarılarına karşı direndi. “Ama onu tanımak istiyorum. Belki de karanlığın ardında bir ışık vardır,” dedi.

Bir Akşam Buluşması

Bir akşam, okul çıkışında Ayla, Kaan’ın yanına yaklaştı. “Buluşmak ister misin?” diye sordu, içindeki heyecanı gizleyerek.

Kaan, biraz tereddüt etti ama sonunda, “Tamam, neden olmasın,” dedi. “Yarın okul çıkışında kafeye gidebiliriz.”

Ayla’nın kalbi hızla çarpmaya başladı. “Gerçekten mi? Harika!” dedi. Kaan’ın bu cevabı, onun içindeki merakı daha da artırmıştı.

Kafedeki Buluşma

Ertesi gün, Ayla kafeye gittiğinde kalbi yerinde durmuyordu. Kaan, köşede bir masada oturuyordu. Gözleri, Ayla’yı görünce parladı. Ayla, yanına otururken heyecanla gülümsedi.

“Buradasın,” dedi Kaan, sesindeki sıcaklık Ayla’yı rahatlattı.

“Evet, seni görmek için sabırsızlanıyordum,” diye yanıtladı Ayla. Masada bir süre sessizlik oluştu, ama bu sessizlik rahatsız edici değildi; aksine, bir şeylerin yavaş yavaş geliştiğini hissettiriyordu.

Kaan, “Bana neden yaklaştığını merak ediyorum. Yani, bu kadar kolay bir şekilde birine açılmak…” diye sordu.

Ayla, “Çünkü senin içindeki karanlıkta bile bir ışık olduğunu hissediyorum. Herkesin arkasında bir hikaye vardır,” dedi.

Kaan, bir an için düşüncelere daldı. “Bazen hikayeler çok karanlık olabilir,” dedi. “Ama belki de seninle konuşmak bir başlangıçtır.”

Ayla, gülümseyerek, “Evet, belki de bir başlangıçtır. Birlikte keşfetmeye başlayabiliriz,” dedi.