İstanbul’un yoğun ve karmaşık sokaklarında bir cinayet işlendiğinde, polis teşkilatı birkaç gün boyunca ilerleme kaydedememişti. Cinayetin işlendiği yer, Galata'nın eski sokaklarından biriydi. Olay yerinde bulunan deliller, sanki kasıtlı olarak gizlenmiş gibiydi. Herhangi bir iz yok, tanıklar suskun, kamera kayıtları eksikti.

Amir Ertan, ekibinin başarısızlığı karşısında sinirle masaya vurdu. "Bu dava elimizde patlayacak. Basın bizi köşeye sıkıştıracak!" dedi. Çaresizlik içinde, yıllardır başvurmadığı bir ismi düşündü.

"Volkan’a ihtiyacımız var."

Volkan, sakin adımlarla olay yerine yaklaştı. Görünürde sıradan biri gibi gözükse de, polis ekibinin arasında gezindiğinde tüm bakışlar onun üzerinde toplanmıştı. Üzerinde şık ama mütevazı bir trençkot vardı, gözleri her detayı tarıyordu.

Olay yeri, karanlık ve sessiz bir sokaktı. Tek bir sokak lambası ışık veriyordu, diğerleri bozulmuştu. Bir ceset, soğuk kaldırımda cansız yatıyordu. Çevresi polis bandıyla çevrilmişti, ama belli ki kimse tam olarak ne aradığını bilmiyordu.

Volkan gözlerini kırpmadan her köşeyi tarıyordu. Parmak izlerinden çok, gözle görünmeyen detaylarla ilgileniyordu. Ayakkabı izleri, kırık cam parçaları, duvarlardaki ince çizikler... Volkan, gördüğü her şeyi adeta beynine kazıyordu.

"Cesedin etrafında dolaşmayın," dedi, soğukkanlı bir tonla. "Burası önemli. Ayakkabı izlerinden biri diğerlerinden farklı."

Cengiz, Volkan’ın yanında duruyordu, disiplinli bir duruşla ama sabırsızca sorular sorarak ona eşlik ediyordu.

"Ne görüyorsun Volkan?" diye sordu Cengiz.

Volkan, gözlerini kırpmadan cesede doğru eğildi. "Bu bir profesyonel işi. Ayak izlerinin şekli ve derinliği, birisinin buradan çıkarken acele etmediğini gösteriyor. Katil, ne yaptığını çok iyi biliyordu."