Atila Lidyanın babasını bulmaya çalışıyor .

" Tamam Yaprak konuşalım."

" Salona geçelim."

Salona geçerler.

" Atila, senden birşey istiyecem."

" Buyur Yaprak seni dinliyorum."

" Lidyanın babasını araştırmanı istemem . Kusura bakma Atila bizim hayatımızda sana yer yok. Ne olur bizden uzak dur . Yaprak iki güne senide babasınıda unutur. "

" Yaprak benden herşey iste ama Lidya için babasını bulmama mı? İsteme. Bak kızın hiç iyi bir durumda değil. Hergeçen gün kötü oluyor."

" Atila bak görmüyorsun acı çekiyorum."

" Görüyorum ama senin acın Lidyanınkisi kadar önemli değil. Bak o babasına olan özleminden dolayı hastanelik oldu. Yaprak sen beni artık görmeyecen ben onun babasını bulup getirecem sonra hiç artık görüşmeyecez."

Atila Yaprağın daha fazla konuşmasına izin vermeden ordan ayrılır.

Koca duygusu olmayan bordo bereli Albay Atilanın gözünde ilkkez bir gözyaşı gelmişti.

      *** 

Bir anne nasıl olurda kızının babasını bulunmasını istemez hala anlam veremiyorum.

Ne pahasını olursa olsun Leo denilen o alcağı bulup Lidyanın yanına getirecem.

Bir insan nasıl çocuk yapar da bu kadar kendi çocuğundan uzak kalabiliyor.

Bunun cevabı o duyguzsuz pisliği bulunca öğrenirim.

Yarın Karargaha gideyim. Zafer komutana durumu arz edeyim.

    ***

Ertesi sabah Atila komutan ilk işi Ankara'ya Zafer komutanla konuşmaya gitmek oldu.

Zafer komutan odasındaydı. Kapıyı çalıp içeriye girdi.

" Komutanım Albay Atila"

" Gel oğlum ne oldu niye geldin. Biraz daha dinlenseydin ya yaşadığın o uzun süreci unutman için."

" Komutanım buraya aslında başka sebebten dolayı geldim. "

" Ne oldu oğlum kötü bir durum yok değil mi? "

" Komutanım benim için yokta Lidya için var."

" Lidyada kim "