Mutsuz kentten selamlar gece 02:11 sularından yazmaktayım hava kapalı ve biraz soğuk, bugün oturdum ölümü düşündüm 17 yaşında ve hayat bu kadar güzel ve renkliyken ‘iyiki dünya kimseye kalmıyor dedim ’ bana göre bir tiyatro sahnesidir bütün dünya dünya çirkin bir yer ve biz bu dünyada yaşamak zorundayız Ne kadar ağır bir duygu bu düşünmek.

Yürürken, konuşurken otururken hep yazarlığın içindeyim oda benim içimde böyle hissediyorum, içimde yaşadığım dünya beni ölesiye tiksindiriyor ya sizi ? aynı sorun sizde varmı yoksa ben tek miyim, bence tek değilimdir arkamda okuyucularım var diye umuyorum