Bir çoğumuz güzel bir çocukluk geçirmiş olsada bazıları için korkutucu geçmiş olabilir, kendi çocukluğumdan çok kısa örnek vermek isterim rüyalar gibi güzel çocukluğum oldu Ta ki büyüyene kadar peki sizin nasıl bir çocukluğunuz vardı bunu kendi kendinize bi cevaplayın (eğer cevaplamanız bittiyse asıl konumuza geçelim) biraz örnekler vererek başlayalım

Çocukluk ve yetişkinlik : Çocukluktan ayrılıp yetişkin bir birey olma yolunda yeni bir kimlik inşa ederken yaşanan sürece ergenlik dönemi denir. Bu dönem tıpkı bir köprü gibi iki önemli yakayı birbirine bağlar ve bütünlük oluşturur. Peki bu dönüşüm ve gelişim sürecinde gencin ruhsallığında neler yaşanmaktadır?

Benim tahminimce çocuk anne babaya benzemeye çalışır nereden biliyorsun bunları dediğinizi de duyar gibiyim kendimden örnekler vererek anlatıyorum.

Ergenlik döneminde bir çoğumuz kendimizi babadan anneden çekmişizdir uzaklaşmışızdır doğru muyum ?

Artık şu soruyu soruyoruz kendimize; Ben kimim ? bilmiyorum ama siz olmadığıma eminim işte tam burada kendini tanıma duygusu başlamakta , ayrıca bu tanıma süreci atılan en güzel adımdır.

Şimdide gelelim Aile içi huzursuzluğa şiddete, bir çocuk her ne yapmış olsada şiddetle çözüm bulmak çok korkunçtur bana göre anne ve babalar için bir gecelik bir duygu olsada o çocuk için hiç iyi olmuyor mesela sözümü dinlemedi bi tane vurdum sessiz durmaya başladı artık uslanıcak cümlesi belki tanıdık gelmiştir

Ama hiçbir çocuk şiddetle akıllanmaz aksine aileden kopmak, uzaklaşmak ister. Ve belirli bir yaşa geldiğinde kendini sevdirmez uzak durur. Bir çocuk için o kadar korkutucu bir şey ki bu heyecan her yaşta güzeldir yeterki içimizdeki o ışığı söndürmesinler. Günümüzde el kadar bebeğe bile neler yapıyorlar dünya o kadar kirlenmiş ki tanıyamıyorum artık