Bir gün bir sevdiğim abla kalbinin ekmeğini yersin hayat sana güzel şeyler sunsun demişti, keşke deyip geçiyorum daha fazla konuşmak gelmiyor içimden. Bu hayatta o kadar kırılıyoruz ki sesimizi dahi çıkaracak güce sahip olamıyoruz. Kazanmak kirlidir kaybedelim insan kalırız en azından. Mutsuz kent okuyucuları birazda kendimden örnek vereyim

-canım çok acıyor ne yapacağımı bilmiyorum takıldım kaldım.

-geceye dost gündüze düşman oluyorum gün geçtikçe sanki

- o kadar doluyken konuşmaya bile halim yokken iyiyim demekte yorar insanı.

Yazacağım düşünceler bu kadardı sizde böyle kötü hissettiğinizde açın yazın içinizi dökün iyi gelir belki. (çaresizlik)

Mutsuz kentte olmaktan nefret ediyorum artık daha doğrusu yaşamak gelmiyor içimden, hani masalların sonu mutlu biter cümlesi varya aslında yanlıştır.Bazı masallar mutlu sonla bitmez.