Bir insan değiştiyse iki sebebi vardır, ya çok şey öğrenmiştir yada canı çok yanmıştır, bizler her şeyin en iyisi olsun, herkesin gönlü olsun diye uğraşırken kendimizi unuttuk. Ve bu yüzden “gülüşlerinizi çalan her şey sizden uzak olsun”

Çok güzel bir söz var: bulunmaz hint kumaşı olmadığımı biliyorum paspas olmadığımı da siz bilin..

Yaşamak nasıl bir duygu, yaşamak böyle bir şey değil mi zaten dinmeyen bir ağrı hiç susmayan bir kafa, bizler gibi ölünceye kadar her gününü kendine zehir edecek olanlar ne diye yaşasınlar ?

İçimizdeki o umut açan o çocuk anlamıyor insanlara inanmaması gerektiğini bu yüzden yine kırılıyor yine darbe yiyor her defasında.

Şöyle bir söz bırakalım,

Bana uykularımı zehir eden, saatlerce duvar izleten, kriz geçirmeme, kendime zarar vermeme sebep olan herkesten nefret ediyorum.

Ne ağır bir cümle değil mi, insanın içindeki o hüznü o acıyı kimse anlamıyor insan tek başına öğreniyor ne öğrenirse.