11.Bölüm-Kardeş

Kardeş.İki hece.Altı kelime.Ama yaşaması bir ömürdü.Aşk.Bir hece.Üç kelime.Ama yaşaması bir ömürdü.Oğuz ameliyat kapısının önün de bekliyordu.Diğerleri ise her yerdeydi.Sahra Öykü ise evdeydi.Ama Zehra ortada yoktu.Hızlıca ayağa kalktım.Efrafa bakınırken Zehra’nın merdivenlerde sesizce ağladığını gördüm. “Zehra.”dedim tek nefesde,kızarmış gözlerle bana baktı.

“Eda.”dedi bana bakarak.Yanına oturdum tam konuşmaya başlayacakken.

“Biliyorum adın Rabia Gece ama ben seni Eda olarak tanıdım.”dedi bana bakarken.

“Adım değişti sadece,ben hala aynıyım Eda’yım,adım sadece farklı bu kadar.”dedim ona bakarken. “Her şey üst üste geldi.Deren yani Mavi vuruldu,Zeynep kaçırıldı,bu Sahra denen kız hayatımıza girdi.Katil var bir tane anlamadığım şekilde peşimizde.”dedi Zehra.Çok sinirli ve üzgündü.

“Bak herşey düzelecek buna eminim.”dedim onu sakinleştirmeye çalışıyordum.Başını omzuma koydu. “Geçer dimi?”dedi Zehra ağlarken.Başımı olumlu anlamda salladım. “Mavi ne düşünüyor acaba şuan?”dedi Zehra merakla. “Ameliyat da mı?”dedi merakla ona dönerken.

“Beyni durmadı ki,sadece karnından vuruldu,hala baygınken bir şey düşünebilir.”dedi.

“Sen bizden habersiz tıp mı okuyorsun?”dedim sırıtırken.

“Hayır tabiki.Hem soruma cevap ver sen!”dedi,tam konuşmaya başlayacakken Mert’in sesini duydum.

“Zehra,Gece neredesiniz?”diye bağırıyordu. “Buradayız Mert!”diye bağırıp ayaklandık ikimizde.Yanlarına hızlıca yürüdük.

“Nerdesiniz siz kaybolmayın bir yere.”dedi Mert.

“Nereye kaybolalım Allah aşkına?”dedi Zehra.Mert Zehra’ya göz devirerek baktı.

Yanlarına doğru yürüdükten sonra,Oğuz’u gördüm,perişan bir haldeydi. Yanına gittim oturdum yanına. “İyileşecek.”dedim tek nefesde. “Ama olmazsa.”dedi Oğuz ağlarken,doktor ameliyat odasından çıktı. “Doktor Bey kardeşimin durumu nasıl?”dedi Oğuz hızlıca ayağa kalkarken.

“Rahmini alacağız…”dediğinde Oğuz onu durdurdu. “Yani çocuğu olmayacak.”dedi tek nefesde,doktor başını olumlu anlamda salladı. “Kurşun rahmine girmiş.Bir kaç gün yoğun bakımda kalacak.”dedi doktor. “Geçmiş olsun.”dedi doktor ve bizim yanımızdan uzaklaştı.

“Gökhan evde bahsetdiğin şey neydi?”dedi sinirle dişlerinin arasından konuştu.

“Şöyle ki.”dediğinde duraksadı ve yutkundu. “Size herşeyi anlatmadık.Patron acı çektirmek için her şeyi yapacak.Hepimizi öldürebilir,sadece birimiz yaşatabilir.Planlarını ne ben ne Zeynep bilmiyor.Zeynep öğrenmeye çalıştığında çok kötü şeyler oldu.”dedi sanki canından can kopuyordu.

“Neden kurtarmadın acı çekmesine izin verdin?”dedi Nil sinirli bir şekilde nefes alıp verdi.

“Bir çocuk bir çocuğu kurtarabilir mi?”dedi Gökhan Nil’in gözlerine bakıyordu.

“Sen onun için sıradan bir çocuk değildin!”dedi Nil tek nefesde.

“Onun tek umuduydun.”dedi Nil Gökhan’ın gözlerine bakarken.

“Kardeşim senin yüzünden mi o odada?”dedi Oğuz sinirliydi ama sakin kalmaya çalışıyordu.

Gökhan ,hiçbirimizin yüzüne bakamıyordu.Oğuz cevap vermeyince daha çok sinirlenmişti.Gökhan’ın yakasından tuttu.

“Cevap ver!Senin yüzünden mi Mavi o odada can çekişiyor,senin yüzünden mi rahmi alınacak veya sizin yüzünüzden mi orada?” Oğuz sinirle küklerken.

“Yemin ederim Zeynep’in suçu yok,hatta benim bile suçum yok Mavi’nin halinden…”derken Oğuz sözünü böldü

“ En fazla bir aydır tanıdığın birine güvenirsen bu olur.”dedi Oğuz kırgınlıkla elini çekti.

Gökhan’nın yüzüne kırgınlık yerleşti.Oğuz merdivenlere doğru ilerledi.Gökhan ise yere oturdu.

Oğuz’un sözleri hepimizin kıpırdayamamasına sebep olmuştu.Gökhan kırgın bir şekilde bakıyordu.Bir anda yüzüne sinir geldi.Dışarıya sinirle yürümeye başladı.Nil peşinden

“Nereye?”diye bağırdı Nil ama onu duymazlıkdan geldi Gökhan.

“Peşinden git.”dedi Mert Nil’e bakarak.Nil başıyla onaylayayıp,Gökhan’nın peşinden gitti.

“Oğuz’un yanına gitsene.”dedi Deniz,malum ben gidemiyorum.”dedi ve Mavi’nin odasını gösterdi.

“Tamam.”dedim ve gözlerimle Oğuz’u aradım,göremeyince gittiği yere doğru ilerledim.

(ZEYNEP IŞIL’IN ANLATIMI)

Yine o odaydım.

Yine o soğuk odada.

Çırpınıyordum,bağırıyordum ama sesimi duyan yoktu.

Abim beni duymuyordu.

İçeri Efe girdi bir anda,kapıyı kilitleyip,bana doğru yürüdü.

“Saçlarını çok severdin küçükken.”dedi masanın üzerinde duran makası aldı.

“Şimdi o saçlara veda etme vakti.”dedi ve saçlarımı tuttu,belimde olan saçlarımı omzumda kesmeye başladı.

“Ne yapıyorsun bırak saçımı!”diye bağırdım ama saçlarımı daha sıkkı tuttu.Keserken canım yanıyordu.Kıpırdayamıyordum,korkuyordum.

Saçlarımı kestiğinde beni başımdan tuttup yere doğru itti.

“Yeter bırak beni!”diye bağırdığımda,karnıma bir tekme attı.Çığlık attım.

Kalın elleriyle boynumu kavradı ve duvara bei sertçe çarptı.Boynumu sıkmaya başladı.

“Bırak!”diye inledim ama beni dinlemedi.

Dizimle ona bir tekme attığımda acı içinde yere düştü.Tekme attım yüzüne.

“Bırakmazsan bıraktırırım.”dedim sinirle ona bakarken.Cebinde ki telefonu aldım hızlıca abimin numarasının kayıtlı olduğunu biliyordum.Telefonu açınca hemen konuşmaya başladım.

“Abim”dedim acı içindeki sesimle.

“Zeynep’im”dedi abim acı sesiyle.

Arkadan Nil’in sesi geldi. “Zeynep.”dedi sevinçle

(NİL’İN ANLATIMI)

“Gökhan duymuyor musun beni?”diye bağırdım.Duymamazlıktan geliyordu beni.Kolundan tuttum sertçe ve kendime çevirdim onu.

“Efendim Nil!”diye bağırdı bana bakarak

“Öncellikle bana bağırma Gökhan sonra ise neler dönüyor?”diye bağırdım

“Bana güveniyor musun?”dedi

Cevap vermedim.

“Cevap versene!”diye bağırdı bu sefer.

“Hayır,güvenmiyorum.Oğuz haklıydı en fazla bir aydır tanıdığın birine güvenirsen bu olur.”dedim ona sinirle bakarken.

“Sende mi?”dedi bana bakıp kırgınlıkla.

“Seni ne kadar tanıyorum ki?”dedim ona bakarken.

“Peki onları ne kadar tanıyorsun?”dedi içeridekileri gösterek.

“Senden daha fazla tanıyorum onları,senden daha fazla güveniyorum onlara.”dedim ona bakarken,telefonu çaldı.Arayan Efe yazan biriydi.

“Abim”dedi Zeynep acıyla

“Zeynep’im”dedi Gökhan bir acı bir sesle

“Zeynep”dedim sevinçle.

“Nerdesin?”dedi Gökhan

“Bilmiyorum”dediğini duydum Zeynep’in ve an bir gürültü ve Zeynep’in çığlığı ve telefon kapandı.Gökhan yürümeye başlayacakken onu durdurdum.

“Nereye?”dedim merakla ona dönüp.

“Sen bize güvenmiyorsun ki neden sana söyleyeyim?”dedi hem kırgın hem sinirliydi.

“Birincisi sana güvenmiyorum,Zeynep’e değil.İkincisi sana güvenmesem de seni seviyorum,bunu anlamıyorum.”dedim sinirliydim ama ona aşkla bakıyordum

“Ben de seni seviyorum hem de çok ama bana güvenmeyen biriyle olmak istemiyorum.”dedim gözlerini benden ayıramıyordu.

“Biz sevgili gibi değildik ki,sanki yakın arkadaşız.”dedim sıkılmıştım bu işten.

“Bitti.”dedi bana kırgın bakıyordu.

“Sorum cevap ver!”diye bağırdım ona bakıp.

“Ben Zeynep’i bulmaya gidiyorum.”dedi giderken.

“Dur bir.”dedim kolundan tutup “Nerede kalacaksınız?”dedim,bizimle kalmasını artık çok istemiyordum.

“Siz de kalıyoruz ya biz.”dedi bana bakıyordu,sonunda anladı.

“İstemiyorsun.”dedi başımı onaylıyarak salladım.Bir şey söylemeden gitti.Gözümden bir yaş damla düştü,sonra devamı geldi.Ağlamaya başladım.Arkadan Mert’in sesini duydum.

“Nil!”diye seslendi bana. “Nil,niye ağlıyorsun?”dedi kaşlarını çatarak.Ağlayarak Mert’e sarıldım,ellerini belime değdirdi.

“Gökhan ayrıldı.”dedim ağlıyordum.

“Sakin ol,ona güvenmemeliydin.”dedi beni kendinden çekerken.

“Çok güzel teselli verdin Mert.”dedim kıkırdıyarak.

“Böyle güldürürler kuzenini.”dedi ve bana tekrar sarıldı.İçeriye doğru yürümeye başladık.

Gökhan benden ayrılmıştı.

Gökhan’a güvenmiyordum.

Ama ona aşıktım.

(RABİA GECE’NİN ANLATIMI)

Mavi çıkmıyordu odandan,ameliyatı bitmiyordu.Delirmek üzereydik.Rahmi alınacaktı.Doktor sonunda çıktı.Oğuz ayağa kalkıp doktora doğru yürüdü.

“Doktor Bey,ne oldu?”dedi Oğuz telaşlıydı.

“Rahmi alınmadı ama kesin çocuğu olmayacak.”dedi doktor “Yarın görebilirsiniz geçmiş olsun .”dedi ve yanımızdan uzaklaştı.On dakika sonra Mavi’yi odasına götürdüler.

“Neredesin sen lan yavşak şerefsiz göt Gökhan!”diye Oğuz sinirle bağırıyordu.

“Tamam bağırma ortalıklarda hastanedeyiz farkındasın dimi!”diye bağırdım nerede olduğumuzun farkında olmalıydı.Arkadan Nil ile Mert’in sesleri geldi,Nil ağlamıştı,gözleri kıpkırmızıydı.

“Gitti.Gökhan gitti.Zeynep’i bulacakmış.”dedi sesinde küçümseme,sinir ve kırgınlık vardı.

“Sen ağladın mı?”dedi Batu Nil’e yaklaşarak.Nil başını olumsuz anlamda salladı.

“Mavi iyi mi çıktı mı?”dedi Nil konuyu değiştirmeye çalışarak.

“Evet yarın görebiliriz.”dedi Zehra biraz bile olsa umutluydu.Hepimiz bir köşeye oturup bir saat falan oturduk.Uzun bir sesizlikten sonra Batu konuşmaya başladı.

“Eve gitmeliyiz artık.”dedi Batu.Deniz söze girdi.

“Ben de Sahra’yı alır eve geçerim babam biraz merak ediyordu.”dedi babam diyince yüzü düştü.

“Tamam çıkalım o zaman Oğuz sen kalacak mısın?”dedi Zehra Oğuz’a dönüp,başını olumlu anlamda salladı.

“Tamam o zaman bizde kalalım,ben Sahra’yı eve bırakıp gelirim.”dedi Deniz ve ayaklandı.

“Gerek yok deme bize Oğuz çünkü öyle bakıyorsun,o yüzden sus!”dedi Mert samimiyetle.

“Tamam uyun yine de.”dedi Oğuz

Kardeşlik buydu.Onlar benim kardeşimdi.Ama anlamadığım bir şey vardı.Zeynep ve Gökhan nerede?Neden kayboldular ki veya neden Mavi.Tam mutlu olurken,umutlu olurken neden bozuluyor ki?Kader ben sana ne yaptım.

Acı.İkisini aynı anda yaşamak istemezdim.Acı hayattımdan çık artık.Ben ne yaptım?Yorulmam normal mi benim?Çok fazla soru var ortada.Ben kimdim?Eda,Rabia veya Gece hangiyim ben?Bir karar vermeliyim,annemin bana değer vermeyen annemin bana verdiği senelerdir kullandığım adım mı yoksa hiç tanımadığım babamın verdiği ad mı?Her türlü soyadım aynı Yıldız ama Eda,Rabia,Gece hangisi benim?

Mavi Akın,Deren Demir.Hangisini istiyordu?

Oğuz Akın,Eren Demir .Hangisini istiyordu?

Ben Eda Baharvadi,Rabia Gece Yıldız. Hangisini istiyordum?