### *Bölüm 10: Karanlıkta Açılan Kapılar*

''GERÇEKLER KARANLIĞIN EN DERİN KÖŞELERİNDE SAKLANIR.''

İrem ve Selin, bulundukları dünyada birkaç adım attıklarında, çevrelerinde giderek yoğunlaşan bir karanlığın varlığını hissettiler. Bu karanlık, sadece fiziksel değil, aynı zamanda zihinsel bir ağırlık gibiydi. Her adımda, sanki bilinçlerinin derinliklerine kadar inen, onları daha da içine çeken bir boşlukla karşılaşıyorlardı. Önlerindeki yol, neredeyse görünmez bir hâle gelmişti; sadece İrem ve Selin'in içgüdüleri, onları doğru yöne yönlendirmeye çalışıyordu.

Bu dünya, sıradan bir yer değildi. Ege'nin yarattığı karanlık dünya, her adımda şekil değiştiriyor, onları test eden bir labirente dönüşüyordu. Etraflarındaki hava, ağır ve soğuktu; adeta donmuş bir orman gibi, sessiz ve kasvetliydi. Rüzgârın fısıltısı bile bu sessizliği bozamıyordu.

İrem, önlerinde beliren dar bir geçidi işaret ederek, "Burası, bizi karanlığın merkezine götüren bir yol olmalı," dedi. "Ama dikkatli olmalıyız. Ege, burada bizi bekliyor olabilir."

Selin, İrem'in kararlılığını gördüğünde bir an duraksadı. "Peki ya bu sadece bir tuzaksa?" diye sordu. "Ege, bizi kendi karanlığının derinliklerine çekmek için bu yolu kasıtlı olarak yaratmış olabilir."

İrem, Selin’in endişelerini anladı ama geri adım atmayı reddetti. "Ne olursa olsun bu yolu takip etmek zorundayız," dedi. "Eğer Ege'yi bulmak ve bu karanlığı sonlandırmak istiyorsak, onunla yüzleşmek için cesaretli olmalıyız. Bu dünyada yolumuzu bulmak kolay olmayacak, ama başka seçeneğimiz yok."

İkili, geçide doğru ilerlemeye başladıklarında, etraflarındaki karanlık daha da yoğunlaştı. Yol, dar ve sarp bir patikaya dönüştü; sanki her an ayaklarının altından kayıp gidecekmiş gibi hissettiriyordu. Patikanın iki yanında, keskin ve tehlikeli kayalıklar yükseliyordu. Bu kayalıklar, sanki hareket ediyormuş gibi bir his uyandırıyordu; her an üzerlerine çökebilecek bir tehdit gibi.

Yolun sonuna yaklaştıklarında, önlerinde büyük ve ihtişamlı bir kapı belirdi. Bu kapı, devasa taşlarla inşa edilmişti ve üzerindeki kabartmalar, daha önce gördükleri sembolleri andırıyordu. Kapının tam ortasında, büyük bir daire içinde yer alan bir sembol parlıyordu; bu sembol, daha önce hiç görmedikleri kadar karmaşık ve güçlü bir enerji yayıyordu.

Selin, bu kapıya dikkatle bakarken "Bu kapı, sanki bir tür mühür gibi," dedi. "Ege'nin gücünün yoğunlaştığı bir yer olmalı. Belki de burası, onun dünyasının gerçek merkezi."

İrem, kapıya yaklaşarak sembolleri inceledi. "Bu kapı, Ege'nin karanlık dünyasının kalbine açılan bir kapı olabilir," diye mırıldandı. "Ama bu kapıyı açmak, sadece fiziksel bir güçle mümkün olmayacak. Bu semboller, daha önceki sembollerden çok daha karmaşık ve derin."

İrem, kapının üzerindeki sembolleri dikkatle inceledikçe, bu sembollerin bir tür bilmecenin parçaları olduğunu fark etti. Her sembol, bir öncekiyle bağlantılıydı ve bu bağlantılar, kapının kilidini açmanın anahtarını oluşturuyordu. Ancak sembollerin dizilimi ve anlamı, çözülmesi gereken karmaşık bir sırrı barındırıyordu.

Selin, İrem'in bu sembollerle ne kadar derin bir bağ kurduğunu fark ederek ona yaklaştı. "Bu semboller, bir tür ritüel ya da büyü mü?" diye sordu.

İrem, başını sallayarak "Bu sadece bir ritüel değil," dedi. "Bu semboller, Ege'nin dünyasını kilitleyen bir anahtar olabilir. Ama bu anahtar, sadece doğru sırayla kullanıldığında kapıyı açacak. Yanlış bir hamle, bizi bu dünyaya hapseder ya da daha da kötüsü, tamamen yok eder."

Selin, bu sözler üzerine daha da dikkatli olmaya karar verdi. "O zaman bu sembolleri doğru şekilde çözmeliyiz," dedi. "Bir hata yaparsak, her şey sona erebilir."

İrem, semboller üzerinde çalışmaya başladığında, zihninde bir çözüm yolu belirmeye başladı. Bu semboller, sadece birer şekil değildi; her biri, Ege'nin karanlık dünyasının bir parçasını temsil ediyordu. İrem, bu parçaların nasıl bir araya geldiğini anlamaya çalışarak sembolleri birer birer çözmeye başladı.

Bir süre sonra, ilk sembolün çözümünü bulduğunda, kapıdaki daire hafifçe parlamaya başladı. Bu, doğru yolda olduklarının bir işaretiydi. Ancak bu sadece başlangıçtı; daha birçok sembolün çözülmesi gerekiyordu.

Selin de bu süreçte İrem'e yardımcı olmaya başladı. Her sembolü dikkatle inceleyerek, anlamlarını ve işlevlerini çözmeye çalıştılar. Bu süreç, bir tür zihin oyunu gibiydi; sembollerin diliyle konuşmayı öğrenmek zorundaydılar. Her sembol, bir bilmecenin parçasıydı ve bu bilmecenin tamamı, kapıyı açacak gücü içeriyordu.

İkili, sembolleri çözmeye çalışırken zamanın nasıl geçtiğini fark etmediler. Zihinsel bir yoğunlukla sembolleri birer birer yerlerine yerleştiriyor, kapının üzerindeki ışıkların daha da parlamasını sağlıyorlardı. Ancak her çözülen sembolle birlikte, kapının arkasından gelen bir ses duyuluyordu; bu ses, Ege'nin sesiydi.

"Ege, kapıyı açmamıza izin vermeyecek," dedi Selin, endişeyle. "Bu ses, onun gücünün bir parçası. Bizi durdurmak için son bir hamle yapmaya çalışıyor olabilir."

İrem, bu sesi duymazdan gelmeye çalışarak işine odaklandı. "Bu kapı açılmalı," dedi kararlılıkla. "Ege'nin gücünün kaynağı, bu kapının ardında olabilir. Eğer bu kapıyı açabilirsek, onun bu karanlık dünyadaki kontrolünü kırabiliriz."

Son sembolü de yerine yerleştirdiklerinde, kapının üzerindeki semboller tamamen aydınlandı ve büyük bir enerji patlaması yaşandı. Bu enerji, sanki kapının ardındaki gücün bir yansımasıydı. İrem ve Selin, bu enerjinin şiddetiyle geriye doğru savruldular, ama hemen kendilerini toparlayarak kapıya doğru yaklaştılar.

Kapı, yavaşça açılmaya başladığında, önlerinde yeni bir dünya belirdi. Bu dünya, önceki karanlık dünyadan çok daha tehlikeli ve korkutucuydu. Etraf, tamamen siyaha bürünmüştü; ama bu siyahlık, sadece bir karanlık değil, aynı zamanda varlığın ta kendisiydi. Her yerde yankılanan sesler, bu dünyanın canlı olduğunu ve onlara karşı düşman olduğunu işaret ediyordu.

İrem, bu yeni dünyaya adım attıklarında etrafını dikkatle inceledi. "Burası, Ege'nin en derin karanlığı," dedi. "Burada, onun gerçek gücü yatıyor olmalı."

Selin, bu sözler karşısında tedirgin oldu. "Peki, bu gücü nasıl yok edeceğiz? Eğer bu dünya Ege'nin kontrolündeyse, burada hayatta kalmamız bile mucize olabilir."

İrem, Selin'e bakarak "Bu dünyada hayatta kalmak için zekâmızı ve cesaretimizi kullanmalıyız," dedi. "Ege'nin bu karanlık dünyayı nasıl kontrol ettiğini anlamak zorundayız. Bu kontrolü kırmak için onun zayıf noktasını bulmalıyız."

İkili, bu yeni dünyada ilerlerken her adımlarında bir tuzakla karşılaştılar. Ege, onları durdurmak için her türlü hileyi ve karanlık gücü kullanıyordu. Yol boyunca karşılaştıkları yaratıklar, Ege'nin kontrolü altındaki varlıklardı; her biri, onların korkularını ve zayıflıklarını suistimal etmek için tasarlanmıştı.

İrem ve Selin, bu yaratıklardan kaçmak zorundaydılar. Ancak her kaçış, onları daha da derin bir karanlığa sürüklüyordu. Etraflarındaki dünya, sürekli olarak şekil değiştiriyor, onları yanıltmaya ve doğru yoldan saptırmaya çalışıyordu.

Bu karanlık labirentin içinde, İrem ve Selin sanki kaybolmuşlardı. Her adımda yeni bir koridor, yeni bir çıkmaz sokak ortaya çıkıyordu. Bu yer, Ege'nin zihninden çıkmış bir kabus gibiydi. Adeta kendini sürekli yeniden yaratan bir tuzak. Her an değişen duvarlar, her dönüşte karşımıza çıkan farklı yaratıklar, onların umutlarını tüketmek için tasarlanmış gibiydi. Ancak İrem ve Selin'in iradesi, bu dünyada ayakta kalabilmelerinin tek sebebiydi.

İrem, her şeye rağmen aklını toplamak zorundaydı. Bu karanlıkta, onların yolunu bulması için tek seçenek, mantıklarını ve bilgilerini kullanmaktı. Daha önce öğrendikleri her şey, bu an için bir hazırlıktı. Ege'nin yarattığı bu dünyayı anlamak, bu karanlıktan kurtulmanın anahtarıydı.

"Selin," dedi İrem, bir an için durup nefesini toparlayarak. "Bu labirent, bizi sonsuza kadar hapsedebilir. Ama bu dünyanın bir merkezi olmalı. Bir çıkış yolu var. Ege'nin burada bir noktada tüm gücünü topladığını hissediyorum."

Selin, İrem'in gözlerine baktı. "Peki, ya o noktaya ulaştığımızda ne olacak? Ege'yle yüzleşmek, bu dünyada onu yenmek, düşündüğümüzden çok daha zor olabilir."

İrem, Selin’in gözlerindeki endişeyi hissedebiliyordu. Ancak başka seçenekleri yoktu. "Ege'yi bu dünyada yenmek zorundayız," dedi kararlı bir sesle. "Bu karanlık onun gücü, ama aynı zamanda onun zayıflığı da olabilir. Bu dünyayı yaratmışsa, bu dünyanın kurallarını da o belirlemiştir. Eğer bu kuralları anlar ve manipüle edebilirsek, onun gücünü zayıflatabiliriz."

Bu sırada, etraflarındaki karanlık bir anlığına dağıldı ve önlerinde büyük, devasa bir kapı ortaya çıktı. Bu kapı, daha önceki kapılardan çok daha büyük ve ürkütücüydü. Üzerinde, Ege'nin sembollerinin en karmaşık ve karanlık olanı yer alıyordu. Sanki bu kapı, bu dünyanın kalbi gibiydi.

Selin, bu kapıya dikkatle baktı. "Bu kapı… Ege'nin en derin sırlarını saklıyor olabilir," dedi fısıldayarak. "Ama ya bu bir tuzaktı? Eğer bu kapıyı açarsak, belki de hiç geri dönüşü olmayan bir yere gidebiliriz."

İrem, kapının üzerindeki sembolleri incelerken, bu riskin farkındaydı. Ama aynı zamanda, başka bir seçeneği olmadığını da biliyordu. "Bu kapı, Ege'nin bizi tuzağa düşürmek için kurduğu son bariyer olabilir," dedi. "Ama aynı zamanda, onun dünyasını yok edebileceğimiz yer de burası olabilir. Bu karanlıkta, bu riski göze almak zorundayız."

İrem, kapının üzerindeki sembollerle oynamaya başladığında, kapının üzerindeki ışıklar tekrar yanmaya başladı. Bu ışıklar, daha önce gördüklerinden çok daha parlaktı; ama bu parlaklık, aynı zamanda karanlığın ne kadar yoğun olduğunu da gösteriyordu. İrem, sembollerin doğru sıralamasını bulmaya çalışırken, kapının içinden gelen bir uğultu duyulmaya başladı. Bu uğultu, Ege'nin gücünün yankısı gibiydi; sanki onları uyaran bir ses, onları bu kapıyı açmamaları için ikna etmeye çalışıyordu.

Ancak İrem, tüm cesaretiyle sembolleri yerleştirmeye devam etti. Son sembolü yerine koyduğunda, kapı yavaşça açılmaya başladı. Ege'nin karanlık dünyasının kalbine açılan bu kapı, ardında korkunç bir enerji barındırıyordu. Kapının ardındaki dünya, tamamen farklı bir boyuttu; sanki gerçeklikten kopmuş, zaman ve mekânın ötesinde bir yerdi. Ege'nin gerçek gücünün yattığı yer burasıydı.

İrem ve Selin, bu yeni dünyaya adım attıklarında, etraflarındaki karanlık bir anlığına dağıldı ve yerini devasa bir boşluğa bıraktı. Bu boşluk, sonsuz bir karanlık deniziydi; ancak bu denizin ortasında, Ege'nin varlığı hissediliyordu. Ege, bu dünyanın tam ortasında duruyordu; onun karanlık ve korkutucu varlığı, bu dünyayı kontrol eden bir güce sahipti.

Ege'nin gözleri, İrem ve Selin'e dikildiğinde, sanki onların en derin korkularını okuyabiliyordu. "Sonunda geldiniz," dedi Ege, alaycı bir ses tonuyla. "Ama bu dünyada benim gücümün ne kadar büyük olduğunu anlamak için çok geç olacak. Burada, benim kurallarıma göre oynayacaksınız. Ve bu oyunun kazananı her zaman ben olurum."

İrem, Ege'nin bu kibirli tavrını görmezden gelerek, onunla yüzleşmeye hazır olduğunu hissetti. "Bu dünyayı sen yarattın," dedi İrem, sesi titremeden. "Ama bu karanlığı yaratan, onun kölesi de olabilir. Senin gücün, sadece karanlığa dayanıyor. Ama biz bu karanlığı aşmanın yolunu bulacağız. Çünkü karanlık, ışık olmadan var olamaz."

Ege, İrem'in bu sözlerine kahkahalarla karşılık verdi. "Karanlık, her zaman ışığı yener," dedi. "Bu dünya, benim kontrolümde ve burada hayatta kalmak için hiçbir şansınız yok."

Ancak İrem, Ege'nin bu dünyadaki mutlak gücüne rağmen pes etmeyi reddetti. Bu karanlık dünya, onun korkularının ve kabuslarının bir yansımasıydı; ama aynı zamanda, bu dünyada Ege'yi yenmenin bir yolu olmalıydı. İrem, Ege'nin zayıf noktasını bulmak zorundaydı. Eğer bu dünyayı yaratmışsa, onu yok etmenin bir yolunu da bulabilirdi.

Selin, İrem'in yanında durarak ona destek verdi. "Bu dünya, Ege'nin yarattığı bir illüzyon olabilir," dedi. "Eğer bu illüzyonu kırabilirsek, onun gücünü zayıflatabiliriz. Ege, sadece karanlığı yaratıyor; ama bizim içimizdeki ışık, bu karanlığı aşabilir."

İrem, Selin'in bu sözlerinden güç alarak Ege'ye doğru ilerledi. Ege, bu durum karşısında bir an duraksadı; sanki İrem ve Selin'in bu kararlılığı, onun gücünü zayıflatıyormuş gibi hissetti. Ancak Ege, hemen toparlanarak tekrar saldırıya geçti.

Ege'nin karanlık gücü, onların üzerine doğru büyük bir dalga gibi geldiğinde, İrem ve Selin bir an için geri çekilmek zorunda kaldılar. Ancak bu saldırıya karşı koymak için, içlerindeki ışığı kullanarak bir bariyer oluşturdular. Bu bariyer, Ege'nin karanlığını geçici olarak durdurdu; ama Ege, gücünü daha da artırarak yeniden saldırıya geçti.

Bu savaş, sadece fiziksel değil, aynı zamanda zihinsel bir savaştı. Ege, onların zihinlerini ele geçirmeye çalışıyordu; ama İrem ve Selin, içlerindeki ışığı kullanarak bu karanlığı aşmak için direniyorlardı. Ege'nin saldırıları ne kadar şiddetli olursa olsun, İrem ve Selin pes etmiyorlardı. Çünkü onlar, Ege'nin bu karanlık dünyada bile yenilebileceğine inanıyorlardı.

Sonunda, İrem ve Selin'in ışığı, Ege'nin karanlık dalgalarını yarmayı başardı. Ege, bu ışığın karşısında geri çekilmek zorunda kaldı. Onun gücü, bu karanlık dünyada bile sınırlıydı. İrem ve Selin, bu savaşı kazanmaya başladıklarını hissettiler.

Ancak Ege, son bir hamle yaparak tüm gücünü topladı ve devasa bir karanlık fırtınası yarattı. Bu fırtına, onların üzerine doğru hızla yaklaşırken, İrem ve Selin son bir çabayla bu fırtınayı durdurmak için içlerindeki tüm ışığı kullandılar.

Bu ışık, Ege'nin karanlık fırtınasını yok etmeye başladı. Fırtına, onların gücü karşısında yavaşça eriyip kayboldu. Ege, bu durumu kabullenemeyerek bir kez daha saldırıya geçti; ama bu sefer, İrem ve Selin'in ışığı onu tamamen durdurdu.

Ege, son saldırısını yapmaya çalışırken içindeki karanlık enerjinin hızla tükenmekte olduğunu hissetti. İrem ve Selin’in ışığı, onu gitgide daha da zayıflatıyor ve kontrol ettiği bu dünyayı çözülmenin eşiğine getiriyordu. Ege’nin karanlık gücü, her geçen saniye eriyor ve bu eriyiş, onun derin bir öfkeyle dolmasına neden oluyordu.

"Bu sizin sonunuz olacak!" diye bağırdı Ege, karanlıktan yükselen yankılarla. Ancak sesi, eskisi kadar güçlü değildi; sanki karanlık dünya onun gücünü daha fazla taşıyamıyormuş gibi çatırdıyor, parçalanmaya başlıyordu.

İrem ve Selin, Ege’nin bu çaresiz çırpınışlarını izlerken içlerindeki ışığı daha da güçlendirdiler. İrem, Ege’ye doğru bir adım atarak onunla yüz yüze geldi. "Senin bu dünyada yarattığın korku, sadece bir yanılsamaydı," dedi İrem, sesi sakin ama kararlıydı. "Karanlık, sadece içindeki boşluğu yansıtıyordu. Bizim ışığımız, senin yarattığın bu sahte dünyayı yok edecek."

Ege, İrem’in sözleriyle bir an duraksadı. Onun gözlerinde, öfkenin yanı sıra bir korku belirmişti. İrem’in ve Selin’in ışığı, onun yarattığı bu dünyayı tehdit ediyordu; bu dünya onun zihninden doğmuştu ve eğer bu dünya yıkılırsa, Ege’nin gücü de sonsuza dek yok olabilirdi.

"Senin gibi birisi beni alt edemez!" diye haykırdı Ege. Ancak bu haykırış, bir güç gösterisinden çok, bir çaresizlik çığlığı gibiydi. Onun dünyası, artık kontrolden çıkıyordu. Karanlık duvarlar, yavaş yavaş çökmeye başladı ve dünya parçalanmaya yüz tuttu.

İrem ve Selin, bu karanlık dünyanın tamamen yıkılmak üzere olduğunu fark etti. "Bu dünya çöküyor," dedi Selin, gözlerinde hem bir korku hem de bir umut ışığıyla. "Ege'nin gücünü yok ediyoruz!"

İrem, bu durumu avantaja çevirmek zorunda olduklarını biliyordu. "Ege’nin karanlığı, kendi sonunu getiriyor," dedi. "Ama biz burada kalmamalıyız. Bu dünya çöktüğünde, Ege ile birlikte biz de yok olabiliriz."

Selin, İrem’in uyarısını anında kavradı. "Çıkış yolu nerede olabilir? Bu dünyanın bir çıkışı var mı?"

İrem, Ege’ye son bir kez baktı. Onun zayıflayan varlığı, artık korkutucu olmaktan çıkmış, acınası bir hâl almıştı. "Çıkış yolu, Ege’nin kalbinde," dedi İrem. "Bu dünya onun zihin gücüyle yaratıldı; eğer bu gücü tamamen yok edersek, bu dünyadan kaçabiliriz."

İrem ve Selin, Ege’nin karşısında durdular. İkisi de tüm cesaretlerini toplayarak, içlerindeki ışığı Ege’nin üzerine yönelttiler. Bu ışık, onların umutlarının ve kararlılıklarının bir yansımasıydı. Ege’nin karanlık enerjisi, bu ışıkla karşılaştığında daha fazla direnemedi ve parçalanmaya başladı.

Ege’nin bedeni, karanlık bir duman gibi dağılıyor, yok oluyordu. Onun gücü, artık sadece bir anıdan ibaretti. Ege, son bir kez haykırarak, "Bu sona ermeyecek… Ben, karanlıkta hep var olacağım!" dedi ve ardından tamamen kayboldu.

Ege’nin yok olmasıyla birlikte, karanlık dünya da hızla çökmeye başladı. İrem ve Selin, bu yıkıntının içinde hızla bir çıkış yolu aramaya başladılar. Her şey parçalanıyordu; zaman ve mekân kavramları bile bu dünyada dağılmak üzereydi.

Sonunda, İrem, onların kurtuluşu olabilecek bir ışık noktası fark etti. Bu ışık, bir çıkış kapısını işaret ediyor olmalıydı. "Orası!" dedi İrem, Selin’e işaret ederek. "Çıkış o ışıkta. Oraya ulaşmalıyız!"

Selin, İrem’in gösterdiği yöne doğru koşmaya başladı. Ancak bu koşu, son derece zorluydu; etraflarındaki her şey hızla çöküyor, zemin ayaklarının altından kayıyordu. Ama onlar, tüm bu zorluklara rağmen ışığa doğru koşmaktan vazgeçmediler.

Işığa ulaştıklarında, bu ışığın onların üzerine yayılmasına izin verdiler. Işık, onları sarmaladı ve bir anda bulundukları karanlık dünyayı terk ettiler. Gözlerini açtıklarında, kendilerini daha önce hiç görmedikleri bir yerde buldular. Bu yer, son derece huzurlu ve aydınlıktı; karanlıktan hiçbir iz yoktu.

Selin, derin bir nefes alarak, "Başardık mı?" diye sordu. "Ege'yi gerçekten yendik mi?"

İrem, çevrelerine bakarak bu yeni dünyanın enerjisini hissetmeye çalıştı. "Bu yer… Ege’nin karanlığından tamamen arındırılmış gibi görünüyor. Evet, sanırım başardık. Ege’yi ve onun yarattığı karanlık dünyayı yok ettik."

İrem ve Selin, bir an için durup bu yeni dünyada ne yapacaklarını düşündüler. Ege’nin varlığı artık tamamen yok olmuştu; ama onların içindeki izler, sonsuza dek kalacaktı. Bu yeni dünya, onlara yeniden başlama şansı tanıyordu. Ancak bu yolculuk, onları derinden etkilemiş ve değiştirmişti.

"Bu, bizim için yeni bir başlangıç," dedi İrem, Selin’e bakarak. "Ege’nin karanlığı bizi değiştirdi ama aynı zamanda güçlendirdi. Artık korkularımızı aşmayı öğrendik."

Selin, bu sözlere gülümseyerek karşılık verdi. "Evet, ama artık yeni bir hayatımız var. Bu sefer, karanlığa karşı değil, ışığa doğru yol alacağız."

İkili, bu yeni dünyada yeni bir hayat kurmaya karar verdiler. Geçmişte yaşadıkları tüm zorluklar, onları daha güçlü ve kararlı yapmıştı. Ege’nin karanlık dünyası, onların içindeki ışığı keşfetmelerini sağlamıştı ve şimdi, bu ışıkla yepyeni bir geleceğe adım atmaya hazırdılar.

Bu yeni dünyada, Ege’nin karanlığının izleri tamamen silinmişti. İrem ve Selin, bu dünyada huzur ve mutluluğu bulabileceklerine inanarak adımlarını attılar. Artık geçmişin karanlığı geride kalmıştı ve önlerinde sadece aydınlık bir gelecek vardı.

İrem, son bir kez geriye baktı. Ege’nin varlığı, artık bir anıdan ibaretti. Bu anı, onun karanlıkla olan mücadelesini temsil ediyordu; ama aynı zamanda, bu mücadelenin sonunda kazandıkları ışığı da simgeliyordu. Şimdi, bu ışıkla birlikte yeni bir yolculuğa çıkmaya hazırdı.

"Artık sadece ileriye bakacağız," dedi İrem, Selin’in elini tutarak. "Bu yeni dünya, bizim. Ve burada, karanlık bize asla dokunamayacak."

İkili, bu yeni dünyada yürümeye başladılar; her adımda, içlerindeki ışığın daha da güçlendiğini hissediyorlardı. Bu, onların hikâyesinin sonu değildi; aksine, yeni bir başlangıcın ilk adımlarıydı. Ege’nin yarattığı karanlık, onları yenememişti; şimdi, kendi yollarını bulmak ve bu dünyayı keşfetmek için özgürdüler.

''KARANLIĞIN İÇİNDEYOLUNU BULABİLENLER, EN GÜÇLÜIŞIĞI TAŞIRLAR.''