Hiç bi zaman neye nasıl başlayacağımı bilememisimdir yani bu gün babasız bir hayata nasıl başlayacağımı bilemediğim gibi.

Babam bana hep uykucu derdi zaten yanımda çok az olabiliyorken ben o geldiğinde bile uyumam babamın sinirini bozardi. Babam bir askerdi fakat babam cephede değil evden çıktığı anda bir suikast sonucu bana ve anneme veda etti. Anneme çok aşıktı banada öyle tabii annemle bana bakarken o kömür karası gözleri öyle parladıki tarif edemezdiniz.

Bu gün hep babamın istediği gibi kendi ayaklarımın üzerinde dimdik durmaya başlayacağım gün yani kısacası hastanede verdiğim 1 yıllık aradan sonra ilk günüm doktor musun? Diye soracak olursanız hayır hemşireyim. Babam vefat edeli tam 1 yıl oldu ve ben bu 1 yıllık süreçte bana insan diyemediniz ölülüydüm çünkü şimdi ise yeniden yaşamaya başlamışım gibi hissediyorum evet hayatımdan biri eksilmiş olabilir ama ben onu bir yerlerde beni izlediğini bildiğim için güçlü durucam.

Yatağa yatmış telefon bakıyordum gerçi son 1 yıldır yaptığım tek şey telefon bakmak ve kitap okumak annemin " Kumsalll" diyen acı dolu sesini duydum. Hemen sesini geldiği odaya yöneldim odanın kapısını açtığımda gördüğüm manzara hiçte iyi değildi. Annem sırtını duvara vermiş yerde oturuyordu nefes almakta güçlük çekiyor gibiydi. Ne kadar hemşire de olsam anneme müdahale edemezdim zaten ne olduğunu bile anlamamıştım. Telefonumu alıp ambulansı alelacele aradım ve şimdi hastane koridorunda soğuk zeminde tek başıma oturuyorum ne ara buraya geldiğimi idrak edemeyecek kadar kafam dağınık. Bir hemşire az önce yanıma gelip "anneniz zehirlenmiş gerekli müdahaleleri yapicaz" dedi ve gitti. Şimdi de annemin aldıkları odadan bir doktor çıkıyor.

Doktor benden 10 yaş büyük gibi ben 25 yaşındaysam doktor büyük ihtimal 35 yaşında olmalıydı. Doktor " annenize gerekli müdahaleleri yaptık 2 gün gözetim altında kalması gerekecek şuan durumu gayet iyi küçük hanım" dedi ben sadece kafamı salladım doktor konuşmaya devam etti " bir durum daha var anneniz zehiri direk olarak tüketmiş yani bir gıda zehirlenmesi değil"

Bu sefer kafa salmak yerine "yani ne demek istiyorsunuz" dedim "söylemek istediğim anneniz intihar girişiminde bulunmuş olabilir mi " yapmazdı beni bırakmazdı tamam babam konusunda durmu benden kötü olabilirdi ama yapmazdı. Doktor sorusunu cevaplamam için beni bekliyordu en sonunda "yapmaz beni bırakmayı düşünmez " dedim "bilmiyorum" diye inledim. Doktor beni anladığını belli eden gözlerle " annen uyanınca öğreniriz o zaman" dedi kafamı salladım " sabah uyandıracaklar ama isterseniz görmeye girebilirsiniz" diyip yanımdan ayrıldı